Goede, slechte en hele slechte dagen wisselen elkaar af. Eigenlijk moet ik blij zijn, want er waren weken waarin alleen slechte dagen en hele slechte dagen elkaar afwisselden. Maar als ik drie dagen achter elkaar mijn huis niet uitkom, omdat ik het niet kan opbrengen, niet naar de supermarkt kan, of niet kan koken dan raak ik behoorlijk geïrriteerd en merk ik dat mijn geduld opraakt. Ik reageer dan boos en gefrustreerd op mijn directe omgeving en vraag me af of het niet gewoon allemaal aan mij ligt. Dat ik gewoon een lui kreng ben en me misschien toch aanstel.Iedere avond neem ik me voor om de volgende dag nuttige dingen te doen zoals: sporten, boodschappen, opruimen, plannen maken ... Zo ook gisteravond. Ik had goed geslapen en ik stapte goed gehumeurd mijn bed uit. Ik had er zin in. Vriendje jarig, dus ik zou heerlijk uitgebreid gaan koken. Wasje erin, even stofzuigen en een beetje opruimen. Maar na het wasje erin kon ik niet meer op of om. Spit! "Tuurlijk. Toe maar. Kan er ook nog wel bij! Grrrrr ..." De rest van mijn tirade zal ik hier maar niet herhalen.Daar stond ik dan. "Spit?! Are you serious?" Ik doe al de godganse dag niks. Terwijl mijn hoofd druk bezig was met het verzinnen van argumenten, waarmee ik de confrontatie aan kon gaan met mijn onwillige lichaam, wist ik natuurlijk in mijn hart best wel dat ik veel te veel wil, veel te ongeduldig ben en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Maar ik kan het niet helpen dat ik soms in opstand kom, dat ik niet wil luisteren, dat het genoeg is geweest en dat ik nu gewoon weer normaal moet doen!Normaal doen ... tja, dat had ik me misschien iets eerder moeten bedenken. Dan had ik nu waarschijnlijk niet in deze situatie gezeten. En nog steeds gaat het mis: het toe moeten geven aan rust, aan het niks doen, aan het geen plannen maken, aan in het moment blijven, vind ik moeilijk om vol te houden ... En als mijn lichaam me dan weer voor de zoveelste keer terugfluit, dan schaam ik me ook een beetje. Had me moeder toch gelijk vroeger? Ben ik dan toch hardleers?En zo kabbel ik door. Van positief, blij, naar negatief, depressief. Kleine dingen die me uit balans brengen, maar ook kleine overwinningen die me trots maken. Ik ben nu vijf maanden thuis. Soms lijkt het een eeuwigheid en bestaat mijn oude leven uit niet veel meer dan herinneringen. Maar ik realiseer me ook dat vijf maanden nog maar kort is en dat herstellen veel meer tijd in beslag zal nemen. Gek eigenlijk dat je voor goed voor jezelf zorgen, geduld moet hebben. Dat je van nature makkelijker roofbouw pleegt, dan dat je naar je lichaam luistert ...Van de week kwam er een Engelse tekst in mijn hoofd vanwege een andere verdrietige gebeurtenis, maar omdat ik hem ook toepasselijk vind voor de fase waar ik in zit. wil ik deze toch met jullie delen.
When life hits you in the face ... Stay close to what you believe. Go through that storm with courage, knowing that the storm will pass, even when it takes a season. Rebuild and take the damage. Fix things and replace some. And when you look back, don't be sorry, but remember where you came from. Fear will bring you courage, hate will bring you love, sadness will bring you pleasure. Breath in and take a pause. To be still will be the hardest part when you used to have control, but if you listen to your silent heart, you get answers from the soul. I was not used to listening deeply, the answers got ignored. Going through the hard stuff was keeping me on board. Fighting was my answer, but nothing really changed. Now I will be listening and the storm slowly fades away. ~Monique Belier
