Nu het grootste deel van mijn kostuumafdeling verkocht is, durfde ik vorige week eindelijk het pand te huur te zetten. Eerder was ik er gewoon nog niet aan toe. Hoewel ik de beslissing in mijn hoofd al had gemaakt om te stoppen, had ik toch echt meer tijd nodig om aan het idee te wennen en het los te kunnen laten. Verschillende geïnteresseerden zijn al langs geweest om naar het pand te komen kijken en het voelt goed, ik ben er klaar voor. Nu maar hopen dat het binnenkort ook verhuurd wordt. Het proces van de kostuums en de inboedel verkopen, is een mooie manier om afscheid te nemen van de school. Beetje bij beetje begint het steeds meer op te ruimen en alles krijgt weer een mooie, nieuwe plek, in een andere school, voor een nieuw publiek op een ander toneel. Iemand die van de week wat spullen kwam ophalen, zei tegen me: "Het is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet." En dat is het ook.De dagen krijgen steeds meer vorm. Ik begin de dag meestal met oefeningen, ongeveer 20 minuten, op mijn yogamat. Ik probeer boodschappen te doen en ga een paar dagen per week een paar uurtjes naar de school om kostuums en spullen te fotograferen, online te zetten, in te pakken en te verzenden. Het gaat me redelijk af en soms heb ik zelfs nog energie om te koken. Echt vroeg naar bed lukt nog niet, maar ik slaap wel weer sinds jaren … 6 á 7 uur per nacht! Heerlijk :-) Regelmatig krijg ik via mijn blog van anderen mensen die burn-out zijn geraakt, de vraag: hoe ik het doe, hoe ik mezelf motiveer en hoe ik de dagen doorkom.De meest waardevolle verandering die ik doormaak, is denk ik dat ik weer ben gaan luisteren naar mijn lichaam, gaan luisteren naar mijn hart, waardoor het stiller is geworden in mijn hoofd. Er bij stil staan hoe ik me voel na een: activiteit, een ontmoeting, als ik 's morgens wakker word, na een beslissing, of na andere dagelijkse beslommeringen, zorgt ervoor dat ik mijn grenzen beter kan bewaken. Ik geef mijn lichaam voor het eerst sinds jaren voorrang.Mijn haptotherapeut deed vorige week een oefening met me die me veel inzicht gaf. Ze gaf me een klos touw en ik mocht in de behandelkamer met dat touw een eiland vormen, mijn eiland. Mijn eerste reactie was: "Oh lijkt me heerlijk, een eigen eiland." Ze moest lachen, maar zei nog niets. Toen ik mijn eiland had afgebakend ging ik er midden in zitten. "Zo", zei ze, "voelt dat goed?" Ik antwoordde: "Ja, het voelt goed". Toen zei ze: "En nou wil ik even langskomen op jouw eiland". Zonder erbij na te denken of te voelen zei ik: "Ja hoor, kom maar, gezellig". Ze keek me aan en zei dat ik dat wel heel snel had besloten, zonder erover na te denken. Ze vroeg me of ik het zeker wist, omdat ik daarvoor nog had gezegd 'hoe heerlijk het zou zijn om een eigen eiland te hebben ...' Pas toen drong het tot me door ... Voordat ik iets kon zeggen zei ze: "Oke, dan ga ik nu naar jouw eiland". En, daar was ie ... dat krimpje in mijn maag! Paniek! Ik had wel ja gezegd, maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet. Maar tegelijkertijd voelde het zo onbeleefd, zo egoïstisch. Ze had het natuurlijk meteen door. En ik was echt verbaasd over mezelf. Jeetje, wat een bizar experiment en wat hield ik mezelf voor de gek. Het raakte me enorm.En nu let ik op dat krimpje in mijn maag. Echt een geweldig hulpmiddel bij beslissingen of andere dingen die ik denk te willen doen, moet doen of ga doen. Het geeft me een seintje als mijn handelen niet in overeenstemming is met wat ik voel. Het grappige is dat ik dat vooraf eigenlijk al weet, maar nu wordt bevestigd door het krimpje in mijn maagstreek. Voorheen deed ik gewoon alles wat mijn hoofd wilde doen, met alle gevolgen van dien. Nee zeggen? Hoezo? Gewoon alles aanpakken! Hoe vaak ik mezelf niet voor mijn hoofd heb geslagen met: 'Je wist het!' 'Stom van je!' Pfffff ... echt te vaak.Dus zo kom ik mijn dagen door, dingen doen waar ik blij van word, luisteren naar mijn lichaam, afgaan op mijn intuïtie en vooral alles wat teveel energie kost vermijden. Op zoek naar de dingen die me energie geven. Veel lezen en werken aan mijn herstel. Een andere versie van mezelf worden, één waar ik langzaam aan begin te wennen ;-)
keuzes
Fotoacademie eindopdracht: In my Jeans
12 December was het zo ver. De laatste lesdag. Een digitale toets en de presentatie van onze eindopdrachten. Superspannend natuurlijk! We zijn de vooropleiding begonnen met zes studenten en uiteindelijk zijn we met zijn drieën overgebleven. Alledrie hadden we onze theorietoets van de week ervoor goed gemaakt. En nu dan de laatste hobbel. Alles gehaald :-) en de docent vond mijn serie erg goed en orgineel. Ik ben superblij dat ik het gehaald heb. Mijn startbewijs voor de fotoacademie. Of ik doorga weet ik nog niet zeker, maar de mogelijkheid is er nu in ieder geval. Graag deel ik mijn serie ook met jullie. 
IN MY JEANSEindopdracht basisopleiding Fotoacademie Amsterdamvan Monique Belier12-12-2017
Empathie en Tolerantie zijn niet meer zo vanzelfsprekend in onze huidige maatschappij. Omdat ik hier iets mee wilde doen, bedacht ik “In My Jeans”De uitdrukking “In andermans schoenen gaan staan” betekent: het lot van iemand anders ondergaan. Om dit wat minder zwaar en wat meer van nu te maken, heb ik vrienden en familie gevraagd om mijn jeans aan te passen in plaats van mijn schoenen.Doordat het model werd afgeleid van de camera, door het aantrekken van mijn broek, kon ik fotograferen zonder het model aanwijzingen te geven. Hierdoor zijn mooie spontane beelden ontstaan.De foto’s zijn gemaakt met natuurlijk licht, in mijn huiskamer met een Canon 80d en een 50mm lens. #inmyjeans[gallery ids="3560,3559,3557,3565,3558,3564,3562,3563,3561" size="medium"] Wil je weten hoe het begon? Lees dan mijn andere berichten over de fotoacademie.
The next step!
De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...