Burn-out, het krimpje in mijn maag

Nu het grootste deel van mijn kostuumafdeling verkocht is, durfde ik vorige week eindelijk het pand te huur te zetten. Eerder was ik er gewoon nog niet aan toe. Hoewel ik de beslissing in mijn hoofd al had gemaakt om te stoppen, had ik toch echt meer tijd nodig om aan het idee te wennen en het los te kunnen laten. Verschillende geïnteresseerden zijn al langs geweest om naar het pand te komen kijken en het voelt goed, ik ben er klaar voor. Nu maar hopen dat het binnenkort ook verhuurd wordt. Het proces van de kostuums en de inboedel verkopen, is een mooie manier om afscheid te nemen van de school. Beetje bij beetje begint het steeds meer op te ruimen en alles krijgt weer een mooie, nieuwe plek, in een andere school, voor een nieuw publiek op een ander toneel. Iemand die van de week wat spullen kwam ophalen, zei tegen me: "Het is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet." En dat is het ook.De dagen krijgen steeds meer vorm. Ik begin de dag meestal met oefeningen, ongeveer 20 minuten, op mijn yogamat. Ik probeer boodschappen te doen en ga een paar dagen per week een paar uurtjes naar de school om kostuums en spullen te fotograferen, online te zetten, in te pakken en te verzenden. Het gaat me redelijk af en soms heb ik zelfs nog energie om te koken. Echt vroeg naar bed lukt nog niet, maar ik slaap wel weer sinds jaren … 6 á 7 uur per nacht! Heerlijk :-) Regelmatig krijg ik via mijn blog van anderen mensen die burn-out zijn geraakt, de vraag: hoe ik het doe, hoe ik mezelf motiveer en hoe ik de dagen doorkom.De meest waardevolle verandering die ik doormaak, is denk ik dat ik weer ben gaan luisteren naar mijn lichaam, gaan luisteren naar mijn hart, waardoor het stiller is geworden in mijn hoofd. Er bij stil staan hoe ik me voel na een: activiteit, een ontmoeting, als ik 's morgens wakker word, na een beslissing, of na andere dagelijkse beslommeringen, zorgt ervoor dat ik mijn grenzen beter kan bewaken. Ik geef mijn lichaam voor het eerst sinds jaren voorrang.Mijn haptotherapeut deed vorige week een oefening met me die me veel inzicht gaf. Ze gaf me een klos touw en ik mocht in de behandelkamer met dat touw een eiland vormen, mijn eiland. Mijn eerste reactie was: "Oh lijkt me heerlijk, een eigen eiland." Ze moest lachen, maar zei nog niets. Toen ik mijn eiland had afgebakend ging ik er midden in zitten. "Zo", zei ze, "voelt dat goed?" Ik antwoordde: "Ja, het voelt goed". Toen zei ze: "En nou wil ik even langskomen op jouw eiland". Zonder erbij na te denken of te voelen zei ik: "Ja hoor, kom maar, gezellig". Ze keek me aan en zei dat ik dat wel heel snel had besloten, zonder erover na te denken. Ze vroeg me of ik het zeker wist, omdat ik daarvoor nog had gezegd 'hoe heerlijk het zou zijn om een eigen eiland te hebben ...' Pas toen drong het tot me door ... Voordat ik iets kon zeggen zei ze: "Oke, dan ga ik nu naar jouw eiland". En, daar was ie ... dat krimpje in mijn maag! Paniek! Ik had wel ja gezegd, maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet. Maar tegelijkertijd voelde het zo onbeleefd, zo egoïstisch. Ze had het natuurlijk meteen door. En ik was echt verbaasd over mezelf. Jeetje, wat een bizar experiment en wat hield ik mezelf voor de gek. Het raakte me enorm.En nu let ik op dat krimpje in mijn maag. Echt een geweldig hulpmiddel bij beslissingen of andere dingen die ik denk te willen doen, moet doen of ga doen. Het geeft me een seintje als mijn handelen niet in overeenstemming is met wat ik voel. Het grappige is dat ik dat vooraf eigenlijk al weet, maar nu wordt bevestigd door het krimpje in mijn maagstreek. Voorheen deed ik gewoon alles wat mijn hoofd wilde doen, met alle gevolgen van dien. Nee zeggen? Hoezo? Gewoon alles aanpakken! Hoe vaak ik mezelf niet voor mijn hoofd heb geslagen met: 'Je wist het!' 'Stom van je!' Pfffff ... echt te vaak.Dus zo kom ik mijn dagen door, dingen doen waar ik blij van word, luisteren naar mijn lichaam, afgaan op mijn intuïtie en vooral alles wat teveel energie kost vermijden. Op zoek naar de dingen die me energie geven. Veel lezen en werken aan mijn herstel. Een andere versie van mezelf worden, één waar ik langzaam aan begin te wennen ;-)    

2018, Het jaar waarin ik mezelf word

Ik heb mezelf altijd als een extravert persoon beschouwd. Maar ik heb ontdekt dat ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Vroeger was ik heel verlegen en vaak onzeker. Misschien zelfs faalangstig. Door de jaren heen heb ik daar wel een modus in kunnen vinden, maar ik denk dat maar weinigen van mij verwachten dat ik vaak verlegen en onzeker ben.Door mijn werk als docent heb ik geleerd een andere kant van mezelf te ontwikkelen. Eentje die stoer en daadkrachtig is, die altijd weet wat ze moet zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, want ik kan je vertellen dat het heel ongemakkelijk is om verlegen te zijn en zeker in gezelschap. Aan de andere kant heb ik dat introverte meisje nogal verwaarloosd en zelfs ontkent. En nu ben ik die verwaarloosde kant aan het herontdekken.Ik ben veranderd in de maanden dat ik thuis ben. Of misschien niet veranderd, maar ik laat het deel van mezelf dat ik altijd wegdrukte, omdat ze te: gevoelig, verlegen, lui, introvert, verdrietig, bang en zacht was, nu veel meer toe. En weet je wat? Ik ben blij haar te leren kennen.De dingen die ik heb gedaan, heb ik altijd op mijn eigen manier gedaan. Eigenwijs noemen ze dat ook wel :-) Nu ik af en toe eens terugkijk, ben ik best trots op sommige dingen en denk ik dat ik af en toe best iets minder kritisch had kunnen zijn, op mezelf maar ook op anderen. Ik wilde altijd beter, goed was niet goed genoeg en dat verwachtte ik dan ook van mijn omgeving. Niet lullen maar doen en zeker niet zeuren. Ik was nooit echt trots op de dingen die ik deed. Gewoon klaar en next, maar dit keer beter. Niet te lang bij stilstaan.Nu sta ik er wel bij stil en ben ik trots dat toen ik met een klein jochie van drie jaar alleen kwam te staan, niet bij de pakken neer ben gaan zitten. Dat ik voor ons heb kunnen zorgen en dat het hem aan niets ontbrak. Ik ben trots dat ik me nooit helemaal onderuit heb laten halen door verschillende mensen die in mijn leven de revue zijn gepasseerd, die het me niet gunde, jaloers waren, of om wat voor reden dan ook me pijn wilde doen. Ik ben trots dat ik nooit afhankelijk ben geweest op financieel gebied dat ik door hard te werken alles zelf heb kunnen doen. Ik ben trots dat ik bijna altijd mijn hart heb gevolgd in de dingen die ik wilde doen en wilde bereiken, ook als iedereen zei dat het onmogelijk was. Ik ben trots op mijn keuze om nu de boel de boel te laten en te onderzoeken waar ik nu sta en wat ik wil. Tijd voor mezelf te nemen en te kijken wat ik nog meer kan, me kwetsbaar op te stellen en een tijdje voor me te laten zorgen. Ik ben er trots op dat ik durf te zeggen dat ik dat best verdiend heb.Een burn-out gun je niemand. Het is onvoorspelbaar, veel huilen, paniek, wanhoop, vermoeidheid en ook heel moeilijk voor de mensen in je omgeving, die van je houden, waardoor je je dan weer schuldig voelt. Ze staan erbij en kijken ernaar. Toch denk ik, of weet ik dat ik er beter uit kom. Ik voel me ondanks alles bevrijd, bevrijd van iets steeds te zijn wat ik niet helemaal ben. Ik ga nu voor de whole package ... Alles erop en eraan! 2018 Wordt het jaar, waarin ik helemaal mezelf word. 

BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren

Burn-out, de tussenstand na vijf maanden

Goede, slechte en hele slechte dagen wisselen elkaar af. Eigenlijk moet ik blij zijn, want er waren weken waarin alleen slechte dagen en hele slechte dagen elkaar afwisselden. Maar als ik drie dagen achter elkaar mijn huis niet uitkom, omdat ik het niet kan opbrengen, niet naar de supermarkt kan, of niet kan koken dan raak ik behoorlijk geïrriteerd en merk ik dat mijn geduld opraakt. Ik reageer dan boos en gefrustreerd op mijn directe omgeving en vraag me af of het niet gewoon allemaal aan mij ligt. Dat ik gewoon een lui kreng ben en me misschien toch aanstel.Iedere avond neem ik me voor om de volgende dag nuttige dingen te doen zoals: sporten, boodschappen, opruimen, plannen maken ... Zo ook gisteravond. Ik had goed geslapen en ik stapte goed gehumeurd mijn bed uit. Ik had er zin in. Vriendje jarig, dus ik zou heerlijk uitgebreid gaan koken. Wasje erin, even stofzuigen en een beetje opruimen. Maar na het wasje erin kon ik niet meer op of om. Spit! "Tuurlijk. Toe maar. Kan er ook nog wel bij! Grrrrr ..." De rest van mijn tirade zal ik hier maar niet herhalen.Daar stond ik dan. "Spit?! Are you serious?" Ik doe al de godganse dag niks. Terwijl mijn hoofd druk bezig was met het verzinnen van argumenten, waarmee ik de confrontatie aan kon gaan met mijn onwillige lichaam, wist ik natuurlijk in mijn hart best wel dat ik veel te veel wil, veel te ongeduldig ben en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Maar ik kan het niet helpen dat ik soms in opstand kom, dat ik niet wil luisteren, dat het genoeg is geweest en dat ik nu gewoon weer normaal moet doen!Normaal doen ... tja, dat had ik me misschien iets eerder moeten bedenken. Dan had ik nu waarschijnlijk niet in deze situatie gezeten. En nog steeds gaat het mis: het toe moeten geven aan rust, aan het niks doen, aan het geen plannen maken, aan in het moment blijven, vind ik moeilijk om vol te houden ... En als mijn lichaam me dan weer voor de zoveelste keer terugfluit, dan schaam ik me ook een beetje. Had me moeder toch gelijk vroeger? Ben ik dan toch hardleers?En zo kabbel ik door. Van positief, blij, naar negatief, depressief. Kleine dingen die me uit balans brengen, maar ook kleine overwinningen die me trots maken. Ik ben nu vijf maanden thuis. Soms lijkt het een eeuwigheid en bestaat mijn oude leven uit niet veel meer dan herinneringen. Maar ik realiseer me ook dat vijf maanden nog maar kort is en dat herstellen veel meer tijd in beslag zal nemen. Gek eigenlijk dat je voor goed voor jezelf zorgen, geduld moet hebben. Dat je van nature makkelijker roofbouw pleegt, dan dat je naar je lichaam luistert ...Van de week kwam er een Engelse tekst in mijn hoofd vanwege een andere verdrietige gebeurtenis, maar omdat ik hem ook toepasselijk vind voor de fase waar ik in zit. wil ik deze toch met jullie delen.

When life hits you in the face ... Stay close to what you believe. Go through that storm with courage, knowing that the storm will pass, even when it takes a season. Rebuild and take the damage. Fix things and replace some. And when you look back, don't be sorry, but remember where you came from. Fear will bring you courage, hate will bring you love, sadness will bring you pleasure. Breath in and take a pause. To be still will be the hardest part when you used to have control, but if you listen to your silent heart, you get answers from the soul. I was not used to listening deeply, the answers got ignored. Going through the hard stuff was keeping me on board. Fighting was my answer, but nothing really changed. Now I will be listening and the storm slowly fades away. ~Monique Belier

The next step!

De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...  BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

The naked truth

Van de week kreeg ik een berichtje van iemand die ik niet ken, maar ze volgt mijn blog al een tijdje. Ze vertelde dat haar man afgelopen week was overleden aan de gevolgen van een afschuwelijke ziekte. Ze wilde graag naar Fuerteventura komen omdat ze daar een tijdje terug voor het laatst met haar man was geweest en vroeg me om informatie over ons huisje.Een hartverscheurend verhaal wat me weer deed beseffen hoe fragiel het leven is. Ze zei ook dat ze de verhalen op mijn blog graag leest omdat ze altijd zo echt en naakt geschreven zijn. Een prachtig compliment die helaas door een afschuwelijke tragedie bij me terecht is gekomen. Ik dacht na over echt en naakt. Is dat wel zo? Schrijf ik echt en naakt? Ik houd van puur en rauw, zonder teveel poespas. Gewoon recht voor zijn raap. What you see is what you get. Ik heb dit jarenlang geprobeerd over te brengen op mijn leerlingen door middel van dans. "Durf lelijk te zijn", was altijd mijn motto. "Geen gespeelde emotie, zoek het van binnen en stop het in je dans". "Hoe lelijker, hoe mooier ik het vind". Dit waren een aantal van mijn quotes die ik regelmatig tijdens de lessen riep, in de hoop dat de dansers de buitenkant dan zouden loslaten en konden gaan dansen vanuit het hart.En nu, op papier probeer ik hetzelfde. Ik zoek naar woorden die echt zijn, die ik echt voel, precies zoals het is. Nu de kogel door de kerk is, de school gesloten en ik voorlopig geen danslessen meer zal geven, zoek ik andere manieren om mezelf uit te drukken, een compleet nieuwe weg, een onbekende weg. Ik ben verdrietig omdat ik iets aan het loslaten ben waar ik 17 jaar al mijn energie in heb gestoken, maar het is tijd. Het is volwassen genoeg om los te laten, het mag, en het kan. Een einde, maar ook een nieuw begin. Ondanks mijn twijfels voel ik me ook vrij en gemotiveerd. Het avontuur lonkt. Toen ik vorige week met mijn zoon over de rotsen langs de prachtige stranden van "El Cotillo" liep en me verwonderde over de kleuren van het water, de grillige vormen en de ruige zee, voelde ik me gelukkig. Ik was weer even dat meisje bovenop die berg in Australië waar ik in een vorig blog al eens over schreef (De kracht van de natuur), iets wat ik lange tijd niet heb gevoeld. Ineens is er ruimte in mijn hoofd en de toekomst die voor me ligt, is als een lege pagina die ik zelf opnieuw mag beschrijven. Een burn-out is niet makkelijk, daar ben ik inmiddels wel achter. De kleinste dingen kunnen me uit evenwicht brengen. Net als ik denk dat het beter gaat, word ik hardhandig teruggesmeten en moet ik weer een paar stappen terug doen. Toch is er iets in mij veranderd... Of misschien heb ik mezelf weer een beetje teruggevonden. Door het schrijven is me een hoop duidelijk geworden en dat wat ik eerst als zwakte zag, is nu misschien wel mijn kracht geworden. Bedankt Greet, the naked truth is mooi, soms hard, maar mooi...

"If you've never felt lost, if you haven't strayed so far away from normal that you almost didn't find your way back... Well then, you haven't lived yet.~Jordan Sarah Weatherhead - Author of "Naked Truth"

Burn-out, wave after wave...

Gisteren een mega terugslag. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar dacht dat het mij niet zou overkomen. De tranenvloed was niet meer te stoppen en alles wat ik de laatste tijd heb opgebouwd, leek in één klap weggevaagd.Leek..., want hoewel ik me nog steeds fragiel voel, weet ik dat het alleen een terugslag is en dat ik gewoon weer verder kan. Net als de klappen van de golven bij mijn laatste surfles, die me genadeloos voor elke twee meter die ik vooruitkwam, weer één meter teruggooide. Het duurde langer, maar uiteindelijk kwam ik er toch.

"Mijn adem zit te hoog en ik wil het bijna opgeven. Mijn benen zijn verzuurd en mijn schouders verkrampt, maar het moment dat je je laat meevoeren door de golven en de wind is, als je ontspannen kan blijven staan, euforisch. Daar doe ik het voor.

Het was afzien die laatste surfdag en nu ik er op mijn bed over lig na te denken, lijken de afgelopen surfdagen op een metafoor voor het leven.De eerste dag stond in het teken van geduld: De houding en de techniek onder de knie krijgen; het wachten op de juiste golf; krachtig genoeg peddelen en dan ook nog de techniek in de juiste volgorde toepassen. Hier heb je geduld voor nodig en als dan alles samenkomt, word je beloond. Dan sta je!De tweede dag stond in het teken van oefening: Steeds opnieuw peddelen; wachten op de juiste golf en de bewegingen steeds vloeiender achter elkaar proberen uit te voeren. Als je eenmaal ontspannen kan blijven staan, dan kun je je laten meevoeren door de wind en de golven. Dezelfde golven waarvan je eerst dacht dat het onmogelijk zou zijn om er op te blijven staan.De derde dag stond in het teken van vertrouwen: De wind was harder; de zee een stuk ruiger en de golven hoger. Elke keer als ik met mijn plank een stuk naar voren liep, dan sloeg een golf me weer meedogenloos terug. Maar in plaats van boos te worden of het op te geven, bleef ik rustig en streed ik moedig door. Door de hoogte van de golven en mijn 1.60 cm, was het niet makkelijk om op de plank te komen, maar met een beetje hulp kon ik zelfs op de voor mij woeste, hoge golven enkele keren ontspannen staan.Het was zwaar, vooral die laatste keer. Net toen ik dacht het een beetje door te hebben, veranderden de omstandigheden. Dan is het de kunst om op jezelf en de zee te blijven vertrouwen: diep ademhalen en je laten meevoeren door de grillen van het water.Voor mij als controlefreak een ware beproeving. Buiten dat het surfen een metafoor kan zijn voor het leven, toonde het mij precies de situatie waar ik nu in zit. De eerste surfles als het begin van mijn burn-out, het niet (meer) kunnen blijven staan. De tweede les: Het apathisch niets doen en afwachten: wachten op een golf die je kunt surfen. De derde les: De hernieuwde opgedane energie en strijdlust om weer te gaan en te blijven staan: de golven die je omver duwen, maar waar je vol moed tegenin durft te gaan, omdat je weet dat je je vervolgens weer rustig mee kan laten meevoeren door de golven en de stroming.Ik ben er nog niet, maar er gloort licht aan de horizon. Zelfs nu ik me down voel, heb ik vertrouwen dat het goed komt en wacht ik rustig op de volgende surfbare golf. 

Burn-out, the rhythm of life

Door rust en tijd te nemen, lijkt het wel of ik alles ineens scherper zie. De dingen die je doet of juist niet doet als je meedraait in de malle molen, zijn alles behalve gezond. Veel te weinig slaap, eten wanneer het uitkomt, doorwerken als je ziek bent, het negeren van blessures, altijd bereikbaar zijn, jezelf overbelasten met prikkels en negativiteit. Niet zo gek dat je uiteindelijk burn-out raakt.Van de week stond ik onder de douche en realiseerde me dat ik stond te genieten van het wassen van mijn haar. Ik kon me niet herinneren dat ik het wassen van mijn haar eerder zo bewust had ervaren. Ik kon me wel herinneren dat ik me soms tijdens het afdrogen afvroeg of ik nou wel of niet mijn haar had gewassen. Zo vol met gedachten stond ik altijd onder de douche. Totaal niet meer in het hier en nu, maar altijd bezig met straks en later.Ook merk ik hoe snel ik weer bezig ben in mijn hoofd met allerei zaken waar ik toch geen controle over heb. Maar nu ik het beter herken kan ik er meteen iets aan doen. Het mediteren helpt daar goed bij. Gaat ook nog vaak mis en dan komt er weer onherroepelijk een migraineaanval opzetten. Zoals van de week; vier dagen migraine; wat een hel!Terwijl het leven waar ik in zat, doordraait, loop ik de andere kant op. Dat is confronterend en ik kan daar heel emotioneel van raken. Niet alleen daarvan trouwens. Op het moment word ik al emotioneel als ik niet weet welk shirt ik aanmoet :-PGisteravond was zo een moment. Er druppelen opzeggingen binnen en er zijn natuurlijk leerlingen die inmiddels een andere dansschool hebben gevonden, and who can you blame! Natuurlijk moeten ze verder met hun passie. Maar je verwacht toch na al die jaren een persoonlijk berichtje en als dat dan niet komt, dan raakt het me.Vanmiddag liep ik een oud-leerling tegen het lijf, eentje waar ik erg op gesteld ben. Het was echt fijn om haar te zien. Ze wilde dolgraag weer komen dansen. Ook dat is dan zo een moment dat ik wel even moet slikken. Gelukkig hield ik het droog.Toch voel ik me wel iets lichter. Een beetje als de vlinder waar ik van de week een bijzondere ontmoeting mee had. Ze kon niet meer goed vliegen door haar gehavende vleugels, maar ze was vol overgave de nectar uit de bloemen aan het halen. Zo voelt het een beetje, alsof ik me heb overgegeven aan het ritme van het leven: gehavend, maar niet moe gestreden.

"When the rhythm of life changes,Dance to the new beat!~Kate Nasser