Ik ben begonnen met online therapie. Het vinden van een psycholoog in de buurt bleek geen makkelijke opgave. Lange wachttijden en soms zelfs onvriendelijke mailtjes retour. Een psychologe in Zwaag had wel tijd, in ieder geval om mijn mailtjes heel zorgvuldig en vriendelijk te beantwoorden. Omdat ik het autorijden nog steeds stressvol vind, doen we de eerste sessies online. Ik moest even aan het idee wennen, maar het bevalt me eigenlijk prima. Afgelopen maandag ben ik met de trein naar Hoorn gegaan, vanwege een afspraak met een haptotherapeut. Het voelt als een goede combinatie. Fysieke en mentale bewustwording... :-) Na jarenlang onzorgvuldig te zijn omgesprongen met mijn lichaam en geest kan ik wel wat hulp gebruiken. Ook geeft het me het gevoel dat ik iets doe en dat ik niet op de bank zit af te wachten tot alles vanzelf over gaat.Ik lees veel, iets waar ik me normaal gesproken alleen tijdens de vakantie tijd voor gun. Vooral reisverhalen zijn mijn favoriet. De reiskriebels zijn ondanks mijn burn-out talrijk aanwezig. Zo heb ik het plan opgevat om volgend jaar juni een pelgrimstocht te gaan maken. De Camino Frances naar Santiago de Compostela. Ruim 800 kilometer van Saint Jean Pied de Port in Frankrijk naar het noordwesten van Spanje. Te voet met een rugzak dwars door de Pyreneeën! Niets is natuurlijk zo veranderlijk als de mens, maar de gedachte dat ik deze reis zou kunnen gaan maken, geeft me wel kracht en focus.Vaak denk ik terug aan de tijd dat ik backpackte en hoe goed ik me toen voelde. Het was soms ook zwaar, denk aan tomaten en courgettes plukken onder zeer mensonvriendelijke omstandigheden, construction work, bed bugs, en bedden met doorgezakte bodems. Ik geloof dat ik in die tijd drie keer blut ben geweest waardoor ik een keer genoodzaakt was om op een bankje in het park te slapen, maar dat mocht de pret niet drukken. De vrijheid en de onbezorgdheid die je ervaart, als het enige bezit wat je hebt in een rugzak van negen kilo zit, is onvoorstelbaar. De ontmoetingen met gelijkgestemden along the way, het vertouwen dat je krijgt in jezelf, de grenzen die je verlegd, zijn allemaal dingen die je niet op school leert, maar die mij een rijk mens hebben gemaakt. Iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor ben. Solo reizen zorgt ervoor dat je vrienden wordt met jezelf, iets wat we in de huidige maatschappij vaak vergeten of misschien zelfs nooit geweest zijn.Ik realiseer me nu dat ik ook een lange tijd geen vrienden meer was met mezelf, maar moeder natuur schud je onherroepelijk wakker! En wakker ben ik, kan ik je vertellen! Het heeft even geduurd, maar het is gelukt ;-). Van nature ben ik nogal eigenwijs, koppig en volgens mijn moeder zelfs hardleers. Ik vraag me af van wie ik dat heb... :-P Dat je jezelf ergens onderweg (weer) bent verloren is geen fijne ontdekking. Vroeger gebeurde me dat nog al eens in relaties, dat ik na een jaar of in sommige gevallen langer ineens dacht: "Hoe ben ik hier beland en waar ben ik in godsnaam mee bezig." Voor velen vast herkenbaar.Lange tijd was Dans mijn beste vriend en Dans zorgde goed voor me. Dat wil zeggen, mentaal. Dans was als therapie voor me. Dans was alleen niet zo lief voor mijn lichaam. Ik verloor mezelf in Dans en daardoor luisterde ik niet meer goed naar mezelf. Ik liet Dans letterlijk over me heen lopen. Dans kwam altijd op de eerste plaats, zelfs als ik niet meer kon. Zelfs als mijn lichaam me vroeg te stoppen, ging ik toch door. Dans gaf me ook vleugels, adrenaline, endorfine, you name it en daardoor hield ik het zo lang vol. Niet dat Dans de oorzaak is van mijn burn-out, maar als je jezelf verliest en je jezelf niet meer beschouwd als beste vriend dan gaat het mis. Dans kun je in dit geval natuurlijk ook vervangen door: werk, je relatie, of iets anders waar je compleet in opgaat en daardoor jezelf vergeet.
"Sometimes we give so much thatwe end up losing ourselves
Mijn burn-out is een wake up call en ik heb het geaccepteerd. Je kunt niet alleen leven op mentale kracht en ook niet alleen op fysieke kracht. Er moet balans zijn. Die balans krijg je door weer te luisteren naar je lichaam, door zacht te zijn en door jezelf rust te gunnen. Geen gemakkelijke opgave, maar zeker de moeite waard. Langzaam word ik weer vriendjes met mezelf en dat bevalt me prima!