De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...