12 December was het zo ver. De laatste lesdag. Een digitale toets en de presentatie van onze eindopdrachten. Superspannend natuurlijk! We zijn de vooropleiding begonnen met zes studenten en uiteindelijk zijn we met zijn drieën overgebleven. Alledrie hadden we onze theorietoets van de week ervoor goed gemaakt. En nu dan de laatste hobbel. Alles gehaald :-) en de docent vond mijn serie erg goed en orgineel. Ik ben superblij dat ik het gehaald heb. Mijn startbewijs voor de fotoacademie. Of ik doorga weet ik nog niet zeker, maar de mogelijkheid is er nu in ieder geval. Graag deel ik mijn serie ook met jullie. 
IN MY JEANSEindopdracht basisopleiding Fotoacademie Amsterdamvan Monique Belier12-12-2017
Empathie en Tolerantie zijn niet meer zo vanzelfsprekend in onze huidige maatschappij. Omdat ik hier iets mee wilde doen, bedacht ik “In My Jeans”De uitdrukking “In andermans schoenen gaan staan” betekent: het lot van iemand anders ondergaan. Om dit wat minder zwaar en wat meer van nu te maken, heb ik vrienden en familie gevraagd om mijn jeans aan te passen in plaats van mijn schoenen.Doordat het model werd afgeleid van de camera, door het aantrekken van mijn broek, kon ik fotograferen zonder het model aanwijzingen te geven. Hierdoor zijn mooie spontane beelden ontstaan.De foto’s zijn gemaakt met natuurlijk licht, in mijn huiskamer met een Canon 80d en een 50mm lens. #inmyjeans[gallery ids="3560,3559,3557,3565,3558,3564,3562,3563,3561" size="medium"] Wil je weten hoe het begon? Lees dan mijn andere berichten over de fotoacademie.
Na onze spullen te hebben gedropt, gingen we er meteen op uit. Het was immers nog vroeg, dus geen tijd te verspillen.Het Oude Stadsplein was onze eerste missie. Ik keek mijn ogen uit! Het plein krioelde van de toeristen, maar er was zoveel te zien dat het me niet zoveel uitmaakte. Overal kerststalletjes en gezelligheid. De astronomische klok en de omringde oude huizen maakte dat het leek of we in een tijdmachine waren gestapt.[gallery ids="3422,3423" type="rectangular"]Ten noorden van het Oude Stadsplein ligt Josefov, de Joodse wijk van Praag. Naast één van de oudste synagogen in Europa, ligt de Joodse begraafplaats waar vooraanstaande leden van de vroegere Joodse gemeenschap in Praag werden begraven.Schots en scheef staan de grafstenen, verweerd en onder het mos, broederlijk naast elkaar. Het is bijna niet voor te stellen dat onder de 12.000 grafstenen meer dan 200.000 Joodse mensen liggen. De oudste steen dateert van het jaar 1439. Eeuwenlang mochten de Joden niet buiten de wijk waar ze woonden, worden begraven en werd de relatief kleine begraafplaats steeds opgehoogd. Rond 1787 kregen de Joden toestemming om zich ook buiten de wijk te laten begraven. Terwijl ik rondliep op de begraafplaats, zag ik dat op verschillende grafstenen briefjes en steentjes lagen. Het blijkt een oude gewoonte van de Joodse gemeenschap te zijn, om via briefjes en steentjes contact te leggen met de doden.[gallery ids="3426,3424,3425" type="columns"]Door alle indrukken van deze dag, voelde ik me moe en was ik niet meer in staat om nog erg gezellig ergens in de stad te gaan eten. Het werd een klein restaurantje naast het hotel. Na alleen een hoofdgerecht wilde ik rusten en mijn hoofd leegmaken. Normaal gesproken, keek ik als we een stad bezochten, dezelfde avond nog wat we de volgende dag allemaal zouden gaan doen, maar nu was ik zo moe dat ik blij was dat ik in bed lag.
Onze missie van die dag was de John Lennon Wall! Na even zoeken vonden we deze beroemde muur. Hij was kleiner dan ik dacht en uiteraard, wederom veel toeristen. Toch vond ik het een bijzonder gezicht zo midden in de stad, een kleurrijke muur waar iedereen met lachende gezichten selfies en foto's stond te maken. Ook het wijkje rondom de muur gaf een bepaalde energie waar ik heel blij van werd.[gallery ids="3494,3495,3496" type="rectangular"]Na de muur van top tot teen te hebben bewonderd en vele foto's later, zijn we in één van de omliggende restaurantjes gaan lunchen. We konden heerlijk buiten zitten in de zon op schaapswollen vachtjes en fijne stoelen.Ik had in Nederland iets gelezen over de Praagse Burcht of het Kasteel van Praag. Het is het grootste omsloten burchtgebied ter wereld en werd in de 9e eeuw gebouwd. Het overtrof al mijn verwachtingen. Wat ik niet wist is dat de president van Tsjechië hier huist en daarom was het ook niet heel vreemd dat iedereen die naar binnen wilde werd gescand en gefouilleerd door militairen en politie.De burcht heeft verschillende binnenplaatsen, maar als je de eerste binnenplaats oploopt en oog in oog staat met de Sint-Vituskathedraal dan word je even stil. Wat een adembenemend, mooie kathedraal is dat! De schoonheid ontroerde me en met kippenvel liep ik stilletjes om haar heen. Er is maar liefst zeshonderd jaar aan deze kerk gewerkt, maar het is niet te bevatten dat deze kerk echt door mensenhanden is gebouwd. De rest van de burcht was ook prachtig, mooie pleintjes en vergezichten vanaf de heuvel. Toch viel alles van deze dag in het niet, na mijn ontmoeting met de Sint-Vituskatherdraal. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar eigenlijk geven de foto's bij lange na de schoonheid van deze kathedraal niet weer.[gallery ids="3498,3500" type="rectangular"]'s Avonds voor we gingen eten, liepen we nog even over het Wenceslasplein. Ik wilde even een warme trui halen bij New Yorker. Ik had de dag ervoor al gezien dat ze alleen een roltrap hadden en sinds mijn burn-out durf ik dus de roltrap niet meer af ... (wel op, maar niet af) pfffff. Maar, ik wilde het toch proberen. Ik had gezien dat er een soort personeelstrap langs de zijkant van het gebouw liep, dus als ik echt niet meer naar beneden zou durven, dan was dat misschien nog een optie. Eenmaal boven liep ik een paar keer langs de roltrop en voelde de adrenaline door me lijf gieren. Ik kocht de trui en bleef toen nog een tijdje dralen. Merik was nog een verdieping hoger en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik wachtte een rustig moment af en met een kloppend hart en gierende zenuwen stapte ik op de roltrap. Eenmaal beneden was ik heel erg opgelucht. Door de adrenaline voelde ik me niet zo goed en toen Merik uiteindelijk ook naar beneden kwam, we naar buiten liepen en hij vroeg waar ik wilde eten, barste ik in huilen uit. Midden op straat! Zo genant.De laatste dag van onze trip zijn we naar de Karlsbrug gelopen. Hier waren veruit de meeste toeristen te vinden, maar weer was het meer dan de moeite waard. De brug is een halve kilometer lang en uitsluitend voor voetgangers. De brug staat vol met beelden, straatmuzikanten en kunstenaars. Je komt echt ogen tekort. Aan het begin van de brug staat een hek waar liefdeskoppels een hangslot aan vastketenen en vervolgens de sleutel in de rivier gooien voor eeuwige liefde. 
We hebben lang niet alles gezien, er is echt teveel om allemaal in een paar dagen in je op te nemen. Want naast alle bezienswaardigheden, wemelt het er ook van de galeries en musea. Er zit dus maar een ding op ... ik kom nog een keertje terug.Meer Praag foto's vind je 