Student aan de Fotoacademie Amsterdam, dag 1.

Met mijn, hoop ik, tijdelijke state of mind, ben ik genoodzaakt om alles van tevoren tot in de puntjes te plannen. Dit om ervoor te zorgen dat de ademhaling onder controle blijft en ik geen paniekaanvallen krijg.Zo stond dus mijn ingepakte tas voor de Fotoacademie al vanaf zaterdag klaar. De volgende zorg was de route; kan ik het vinden en ga ik op tijd komen? Iets waar ik me in het verleden nooit zorgen over maakte, blijkt nu ineens een big issue. Na tenminste drie verschillende checks op zowel: NS Reizen, Google Maps en Kaarten was ik er iets geruster op dat ik niet zou verdwalen.Vanaf het Weesperplein is het drie minuten lopen naar de Fotoacademie. Gevestigd in een prachtig oud grachtenpand aan de Sarphatistraat in Amsterdam. Als je binnen komt, wordt je oog meteen getrokken naar een muur vol foto's. In het midden van de ruimte staat een grote houten tafel met: glossy magazines en fotoboeken. En in de hoek staat een koffiemachine, waar zo te zien optimaal gebruik van wordt gemaakt. Er staat zelfs een rij. Verder zie ik: pratende studenten, werkende studenten en ... voor zich uitstarende studenten.Een vriendelijke dame van de administratie vertelt dat Mike, de docent, onze groep zo komt ophalen.Ik ga zitten aan de grote houten tafel en probeer te doen alsof ik me op m'n gemak voel. Ondertussen kijk ik rond en probeer uit te vogelen wie er dan bij onze groep hoort. De pratende studenten waarschijnlijk niet. Die kennen elkaar al langer. De werkende studenten vast ook niet, die doen waarschijnlijk de vakopleiding en net als ik heb bedacht dat de voor zich uitstarende studenten wel eens bij onze groep zouden kunnen horen, komt de docent aanlopen. Mike blijkt op het eerste gezicht een kruising tussen Yoep van 't Hek en een verstrooide professor. Ik vind hem meteen sympathiek :-)We gaan naar de tweede verdieping die je met twee steile trappen of met een lift kunt bereiken. Ik merk dat de ergste zenuwen inmiddels zijn verdwenen en ik kan me iets meer ontspannen. Het klaslokaal is klein, maar lekker licht en ook hier hangen foto's. Terwijl ik een plek uitzoek in het klaslokaal bedenk ik me wel ineens dat er zo waarschijnlijk een voorstelrondje komt en dat op de plek die ik heb uitgekozen, ik waarschijnlijk als eerste moet ...De groep is klein, 8 personen, waarvan eentje op de verkeerde dag zit. Het is een gemengd gezelschap. Grappig dat je eigenlijk altijd meteen een eerste indruk hebt van iemand, ben benieuwd of dat uiteindelijk dan ook klopt.De stof is taai, maar interessant en het valt me enorm mee hoeveel ik nog heb onthouden van de basisopleiding analoge fotografie van 25 jaar geleden. Toch wel fijn dat op zo'n eerste dag niet alles nieuw is. 's Middags in de pauze haal ik een broodje met mijn buurvrouw, waarvan ik de naam natuurlijk alweer ben vergeten, en op een stoepje in het zonnetje peuzelen we die lekker op. Als ik de school weer binnen wandel, voel ik me eigenlijk al best thuis.Aan het einde van de middag krijgen we een praktijkopdracht mee, die we thuis moeten uitvoeren en over vier weken moeten inleveren. Het moet een fotoserie worden, waarin je jezelf laat zien in je directe leefomgeving. Maak duidelijk wat mensen, dieren, objecten en ruimtes voor je betekenen. "Maar", zegt Mike, "je moet het niet te letterlijk nemen". "Het moet een subjectieve, creatieve serie worden van minimaal 4 foto's, zonder te flitsen. Afgedrukt op A4 formaat."En daar konden we het mee doen.Op de terugweg voelde ik me al een stuk zekerder. Al stond ik nog even op het verkeerde metrostation en zat ik bijna vast tussen de metrodeuren. Eenmaal in de trein voelde ik me een echte student. Map op schoot en oortjes in :-) Ondertussen prakkiserend over hoe ik in hemelsnaam een subjectieve, creatieve weergave zou moeten geven van mezelf in mijn leefomgeving.Wordt vervolgd ...

Burn-out, burned up, burned down

Misschien herken je het wel, je bent moe, maar je moet toch nog even dit en toch nog even dat. Je vergeet jezelf een paar dagen, een week, een maand omdat je geen tijd hebt of omdat iemand anders je nodig heeft en dat geeft dan weer een goed gevoel. Dus je ploft 's avonds weer uitgeput op de bank, zapt nog wat langs onnozele programma's en uiteindelijk ga je weer te laat naar bed en als je al in slaap valt, val je in een onrustige slaap.  De volgende dag word je moe wakker, maar gaat het na een hete douche en een kop koffie alweer een stuk beter. Tenminste dat denk je...En dan ineens heb je het benauwd, huil je om niks en voel je je steeds vaker moe en ontevreden. Dit los je op met een paar dagen vroeger naar bed, stoppen met volgen en lezen van informatie waardoor je van slag raakt, zoals het nieuws, en eet je wat extra chocolade. Je zegt tegen jezelf dat je je niet zo moet aanstellen en je wijdt je explosieve, instabiele gedrag aan de maandelijkse ongemakken.Toch weet je ergens in je achterhoofd dat het niet altijd zo is geweest en dat er tijden waren dat je uitgerust en blij opstond. Dat je zin had om dingen te doen en nieuwe dingen te ondernemen. Dat afspreken met vrienden en kennissen ontspanning voor je was en een keertje laat naar bed niet zoveel uitmaakte.

Die "je", ben ik op dit moment. Het jezelf continue afvragen waarom je je niet goed voelt en waarom je zo emotioneel bent kost trouwens ook bakken met energie. Ik ben klaar met doen alsof en mezelf groot te houden. Ik ben burn-out, burned up, burned down!Van zeer angstig in de auto tot een paniekaanval uit het niets. Alles erop en eraan. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik ben een pro in het bagatelliseren van mijn gevoelens, maar het heeft me nergens gebracht. Afgelopen week heb ik besloten om mijn eigen bedrijf, een dansschool, die ik al 16 jaar run voor drie maanden te sluiten. Na een test bij de arts vorige week, waar ik overigens al huilend binnen kwam, bleek ik toch echt een burn-out en een lichte depressie te hebben. Ik werd met m'n neus op de feiten gedrukt. Geen ontkomen meer aan. Als ik nu niets doe, dan kunnen ze me over een week echt wegdragen. Stoppen dus!

Geen gemakkelijke opgave voor iemand met een burn-out. Leerlingen mailen, mailadressen uitzoeken, docenten inlichten, iets plaatsen op de website en op social media. Vervolgens lig je met de zenuwen in je maag op de bank te wachten op de reacties. Je hoopt dat het meevalt en dat mensen begrip tonen. Het allerlaatste wat je wilt, is email van boze ouders en leerlingen. Tot nu toe valt het mee en ben ik er steeds meer van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Wordt vervolgd.