Door rust en tijd te nemen, lijkt het wel of ik alles ineens scherper zie. De dingen die je doet of juist niet doet als je meedraait in de malle molen, zijn alles behalve gezond. Veel te weinig slaap, eten wanneer het uitkomt, doorwerken als je ziek bent, het negeren van blessures, altijd bereikbaar zijn, jezelf overbelasten met prikkels en negativiteit. Niet zo gek dat je uiteindelijk burn-out raakt.Van de week stond ik onder de douche en realiseerde me dat ik stond te genieten van het wassen van mijn haar. Ik kon me niet herinneren dat ik het wassen van mijn haar eerder zo bewust had ervaren. Ik kon me wel herinneren dat ik me soms tijdens het afdrogen afvroeg of ik nou wel of niet mijn haar had gewassen. Zo vol met gedachten stond ik altijd onder de douche. Totaal niet meer in het hier en nu, maar altijd bezig met straks en later.Ook merk ik hoe snel ik weer bezig ben in mijn hoofd met allerei zaken waar ik toch geen controle over heb. Maar nu ik het beter herken kan ik er meteen iets aan doen. Het mediteren helpt daar goed bij. Gaat ook nog vaak mis en dan komt er weer onherroepelijk een migraineaanval opzetten. Zoals van de week; vier dagen migraine; wat een hel!Terwijl het leven waar ik in zat, doordraait, loop ik de andere kant op. Dat is confronterend en ik kan daar heel emotioneel van raken. Niet alleen daarvan trouwens. Op het moment word ik al emotioneel als ik niet weet welk shirt ik aanmoet :-PGisteravond was zo een moment. Er druppelen opzeggingen binnen en er zijn natuurlijk leerlingen die inmiddels een andere dansschool hebben gevonden, and who can you blame! Natuurlijk moeten ze verder met hun passie. Maar je verwacht toch na al die jaren een persoonlijk berichtje en als dat dan niet komt, dan raakt het me.Vanmiddag liep ik een oud-leerling tegen het lijf, eentje waar ik erg op gesteld ben. Het was echt fijn om haar te zien. Ze wilde dolgraag weer komen dansen. Ook dat is dan zo een moment dat ik wel even moet slikken. Gelukkig hield ik het droog.Toch voel ik me wel iets lichter. Een beetje als de vlinder waar ik van de week een bijzondere ontmoeting mee had. Ze kon niet meer goed vliegen door haar gehavende vleugels, maar ze was vol overgave de nectar uit de bloemen aan het halen. Zo voelt het een beetje, alsof ik me heb overgegeven aan het ritme van het leven: gehavend, maar niet moe gestreden.
"When the rhythm of life changes,Dance to the new beat!~Kate Nasser
