Ik heb mezelf altijd als een extravert persoon beschouwd. Maar ik heb ontdekt dat ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Vroeger was ik heel verlegen en vaak onzeker. Misschien zelfs faalangstig. Door de jaren heen heb ik daar wel een modus in kunnen vinden, maar ik denk dat maar weinigen van mij verwachten dat ik vaak verlegen en onzeker ben.Door mijn werk als docent heb ik geleerd een andere kant van mezelf te ontwikkelen. Eentje die stoer en daadkrachtig is, die altijd weet wat ze moet zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, want ik kan je vertellen dat het heel ongemakkelijk is om verlegen te zijn en zeker in gezelschap. Aan de andere kant heb ik dat introverte meisje nogal verwaarloosd en zelfs ontkent. En nu ben ik die verwaarloosde kant aan het herontdekken.Ik ben veranderd in de maanden dat ik thuis ben. Of misschien niet veranderd, maar ik laat het deel van mezelf dat ik altijd wegdrukte, omdat ze te: gevoelig, verlegen, lui, introvert, verdrietig, bang en zacht was, nu veel meer toe. En weet je wat? Ik ben blij haar te leren kennen.De dingen die ik heb gedaan, heb ik altijd op mijn eigen manier gedaan. Eigenwijs noemen ze dat ook wel :-) Nu ik af en toe eens terugkijk, ben ik best trots op sommige dingen en denk ik dat ik af en toe best iets minder kritisch had kunnen zijn, op mezelf maar ook op anderen. Ik wilde altijd beter, goed was niet goed genoeg en dat verwachtte ik dan ook van mijn omgeving. Niet lullen maar doen en zeker niet zeuren. Ik was nooit echt trots op de dingen die ik deed. Gewoon klaar en next, maar dit keer beter. Niet te lang bij stilstaan.Nu sta ik er wel bij stil en ben ik trots dat toen ik met een klein jochie van drie jaar alleen kwam te staan, niet bij de pakken neer ben gaan zitten. Dat ik voor ons heb kunnen zorgen en dat het hem aan niets ontbrak. Ik ben trots dat ik me nooit helemaal onderuit heb laten halen door verschillende mensen die in mijn leven de revue zijn gepasseerd, die het me niet gunde, jaloers waren, of om wat voor reden dan ook me pijn wilde doen. Ik ben trots dat ik nooit afhankelijk ben geweest op financieel gebied dat ik door hard te werken alles zelf heb kunnen doen. Ik ben trots dat ik bijna altijd mijn hart heb gevolgd in de dingen die ik wilde doen en wilde bereiken, ook als iedereen zei dat het onmogelijk was. Ik ben trots op mijn keuze om nu de boel de boel te laten en te onderzoeken waar ik nu sta en wat ik wil. Tijd voor mezelf te nemen en te kijken wat ik nog meer kan, me kwetsbaar op te stellen en een tijdje voor me te laten zorgen. Ik ben er trots op dat ik durf te zeggen dat ik dat best verdiend heb.Een burn-out gun je niemand. Het is onvoorspelbaar, veel huilen, paniek, wanhoop, vermoeidheid en ook heel moeilijk voor de mensen in je omgeving, die van je houden, waardoor je je dan weer schuldig voelt. Ze staan erbij en kijken ernaar. Toch denk ik, of weet ik dat ik er beter uit kom. Ik voel me ondanks alles bevrijd, bevrijd van iets steeds te zijn wat ik niet helemaal ben. Ik ga nu voor de whole package ... Alles erop en eraan! 2018 Wordt het jaar, waarin ik helemaal mezelf word.
Na onze spullen te hebben gedropt, gingen we er meteen op uit. Het was immers nog vroeg, dus geen tijd te verspillen.Het Oude Stadsplein was onze eerste missie. Ik keek mijn ogen uit! Het plein krioelde van de toeristen, maar er was zoveel te zien dat het me niet zoveel uitmaakte. Overal kerststalletjes en gezelligheid. De astronomische klok en de omringde oude huizen maakte dat het leek of we in een tijdmachine waren gestapt.[gallery ids="3422,3423" type="rectangular"]Ten noorden van het Oude Stadsplein ligt Josefov, de Joodse wijk van Praag. Naast één van de oudste synagogen in Europa, ligt de Joodse begraafplaats waar vooraanstaande leden van de vroegere Joodse gemeenschap in Praag werden begraven.Schots en scheef staan de grafstenen, verweerd en onder het mos, broederlijk naast elkaar. Het is bijna niet voor te stellen dat onder de 12.000 grafstenen meer dan 200.000 Joodse mensen liggen. De oudste steen dateert van het jaar 1439. Eeuwenlang mochten de Joden niet buiten de wijk waar ze woonden, worden begraven en werd de relatief kleine begraafplaats steeds opgehoogd. Rond 1787 kregen de Joden toestemming om zich ook buiten de wijk te laten begraven. Terwijl ik rondliep op de begraafplaats, zag ik dat op verschillende grafstenen briefjes en steentjes lagen. Het blijkt een oude gewoonte van de Joodse gemeenschap te zijn, om via briefjes en steentjes contact te leggen met de doden.[gallery ids="3426,3424,3425" type="columns"]Door alle indrukken van deze dag, voelde ik me moe en was ik niet meer in staat om nog erg gezellig ergens in de stad te gaan eten. Het werd een klein restaurantje naast het hotel. Na alleen een hoofdgerecht wilde ik rusten en mijn hoofd leegmaken. Normaal gesproken, keek ik als we een stad bezochten, dezelfde avond nog wat we de volgende dag allemaal zouden gaan doen, maar nu was ik zo moe dat ik blij was dat ik in bed lag.
Onze missie van die dag was de John Lennon Wall! Na even zoeken vonden we deze beroemde muur. Hij was kleiner dan ik dacht en uiteraard, wederom veel toeristen. Toch vond ik het een bijzonder gezicht zo midden in de stad, een kleurrijke muur waar iedereen met lachende gezichten selfies en foto's stond te maken. Ook het wijkje rondom de muur gaf een bepaalde energie waar ik heel blij van werd.[gallery ids="3494,3495,3496" type="rectangular"]Na de muur van top tot teen te hebben bewonderd en vele foto's later, zijn we in één van de omliggende restaurantjes gaan lunchen. We konden heerlijk buiten zitten in de zon op schaapswollen vachtjes en fijne stoelen.Ik had in Nederland iets gelezen over de Praagse Burcht of het Kasteel van Praag. Het is het grootste omsloten burchtgebied ter wereld en werd in de 9e eeuw gebouwd. Het overtrof al mijn verwachtingen. Wat ik niet wist is dat de president van Tsjechië hier huist en daarom was het ook niet heel vreemd dat iedereen die naar binnen wilde werd gescand en gefouilleerd door militairen en politie.De burcht heeft verschillende binnenplaatsen, maar als je de eerste binnenplaats oploopt en oog in oog staat met de Sint-Vituskathedraal dan word je even stil. Wat een adembenemend, mooie kathedraal is dat! De schoonheid ontroerde me en met kippenvel liep ik stilletjes om haar heen. Er is maar liefst zeshonderd jaar aan deze kerk gewerkt, maar het is niet te bevatten dat deze kerk echt door mensenhanden is gebouwd. De rest van de burcht was ook prachtig, mooie pleintjes en vergezichten vanaf de heuvel. Toch viel alles van deze dag in het niet, na mijn ontmoeting met de Sint-Vituskatherdraal. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar eigenlijk geven de foto's bij lange na de schoonheid van deze kathedraal niet weer.[gallery ids="3498,3500" type="rectangular"]'s Avonds voor we gingen eten, liepen we nog even over het Wenceslasplein. Ik wilde even een warme trui halen bij New Yorker. Ik had de dag ervoor al gezien dat ze alleen een roltrap hadden en sinds mijn burn-out durf ik dus de roltrap niet meer af ... (wel op, maar niet af) pfffff. Maar, ik wilde het toch proberen. Ik had gezien dat er een soort personeelstrap langs de zijkant van het gebouw liep, dus als ik echt niet meer naar beneden zou durven, dan was dat misschien nog een optie. Eenmaal boven liep ik een paar keer langs de roltrop en voelde de adrenaline door me lijf gieren. Ik kocht de trui en bleef toen nog een tijdje dralen. Merik was nog een verdieping hoger en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik wachtte een rustig moment af en met een kloppend hart en gierende zenuwen stapte ik op de roltrap. Eenmaal beneden was ik heel erg opgelucht. Door de adrenaline voelde ik me niet zo goed en toen Merik uiteindelijk ook naar beneden kwam, we naar buiten liepen en hij vroeg waar ik wilde eten, barste ik in huilen uit. Midden op straat! Zo genant.De laatste dag van onze trip zijn we naar de Karlsbrug gelopen. Hier waren veruit de meeste toeristen te vinden, maar weer was het meer dan de moeite waard. De brug is een halve kilometer lang en uitsluitend voor voetgangers. De brug staat vol met beelden, straatmuzikanten en kunstenaars. Je komt echt ogen tekort. Aan het begin van de brug staat een hek waar liefdeskoppels een hangslot aan vastketenen en vervolgens de sleutel in de rivier gooien voor eeuwige liefde. 
We hebben lang niet alles gezien, er is echt teveel om allemaal in een paar dagen in je op te nemen. Want naast alle bezienswaardigheden, wemelt het er ook van de galeries en musea. Er zit dus maar een ding op ... ik kom nog een keertje terug.Meer Praag foto's vind je 
Wat voelde ik me vereerd dat 