Ik zit in de trein en voel me onrustig. Een vage misselijkheid en een opkomende hoofdpijn overvallen me. Mijn ademhaling zit hoog en het drukt op mijn borst. Geen enkele aanleiding. Ik check mijn tas of ik oxazepam bij me heb. Just in case. Niets … verkeerde tas.

Terwijl ik het bijna nooit slik, voel ik nog meer paniek omdat ik ze niet bij me heb. Ik probeer me te concentreren op hoe ik zit. Te voelen hoe mijn lichaam voelt. Mijn voeten in de grond. Het wordt niet erger, maar ook niet minder. De paniek lijkt een eigen leven te leiden. In mijn hoofd en in mijn lijf. Onaangekondigd doet het zijn ding. Gaat met me aan de haal. Fluistert dingen die ik niet wil horen, laat me dingen zien die me van streek maken.

Maar ik blijf zitten en probeer het te volgen vanonder mijn wimpers, als bij een enge film. Het put me uit om ervoor te zorgen dat het niet escaleert. Aangekomen op mijn bestemming valt het iemand op dat ik bleek zie. Om het er even niet over te hebben zeg ik dat ik me niet zo lekker voel. De angst heeft zich teruggetrokken, maar ik weet dat het ligt te loeren. Kom maar op denk ik soms, maar juist dan komt het niet. Altijd uit het niets, onverwachts als ik niet op zit te letten. Bekruipt het me, bespringt het me, daagt het me uit. Vermoeiend is het zeker, maar eraan toegeven is geen optie. Leven wil ik. Met armen open op de berg staan. Schaamteloos, onbevreesd en dapper wil ik zijn, zal ik zijn!

2018 was een zwaar jaar waarin ik veel heb verloren, gehuild, gevochten, gehoopt, geschreeuwd, maar ook een jaar waarin ik heb geloofd, gegeven, overwonnen, gevoeld en mezelf heb gevonden. Het heeft me omver geslagen, maar ik ben weer opgestaan. De burn-out is langzaam plaats aan het maken voor een nieuw leven. Maar de angst zit me nog regelmatig in de weg. Het komt en het gaat. Soms blijft het dagen hangen. Als een zware steen om mijn nek en op mijn maag.

Dus ik neem het van dag tot dag en geniet van alle mooie en goede dingen die nu op mijn pad komen. Mijn moeder waarmee het ondanks alles goed lijkt te gaan, mijn liefde, mijn kind, een opleiding aan de fotoacademie, mijn eerste en tweede publicatie van een kort verhaal en de danslessen die ik weer kan geven.

In mijn blog van vorig jaar zei ik dat 2018 mijn jaar zou woorden. Misschien had ik wat specifieker moeten zijn. We hopen nu op een beetje rust. Toch ben ik ondanks alles niet negatief, maar zie ik de toekomst rooskleurig in. Ik wens jullie allemaal veel geluk toe in het nieuwe jaar en een goede gezondheid! Maar vooral liefde, heel veel liefde.