Ik ben nu zes weken thuis en ik verbaas me over het trage proces. Soms zijn er dagen dat ik me iets beter voel. Er zijn zelfs dagen dat ik opsta en zin heb om iets te ondernemen. Maar zodra het zaadje is geplant, komt het burn-out monster onherroepelijk langs om met zijn grote rupsbanden het pas ontkiemde zaadje weer in de kiem smoren. Vervolgens hang ik dan weer uitgeput op de bank of lig ik weer in bed. Als ik toch een keer besluit het monster te negeren dan moet ik de volgende dag extra boeten.Naarmate de tijd verstrijkt, ben ik wel iets rustiger over het feit dat ik niet werk en ben ik dankbaar dat ik de kans krijg om echt tijd te besteden aan herstel. Toen ik jong was, had ik veel interesse in spiritualiteit, deed ik fanatiek aan yoga en meditatie en verslond ik boeken over het boeddhisme en het bovennatuurlijke. Toen ik ouder werd ben ik wat meer gaan relativeren en een beetje van het spirituele pad afgeraakt. Het gekke is dat als ik niet zo lekker in mijn vel zit, daar toch vaak weer op teruggrijp en me daar ook goed bij voel.Ik ben weer begonnen met mediteren. Ik begon met 5 minuten en nu zit ik 2x per dag een kwartier. Soms is het moeilijk om in een meditatieflow te komen, maar dan laat ik het maar gewoon gebeuren en blijf ik onverstoord op mijn kussen zitten tot de tijd om is.
Jullie kennen vast het begrip synchroniciteit: dat wanneer je het gevoel hebt dat iets geen toeval is. Dat ineens dingen samen te lijken komen. De laatste tijd overkomt me dat weer. Misschien omdat ik er op let, of misschien omdat ik me er weer voor open stel. Zo kreeg ik van een goede vriend die ook een burn-out heeft gehad, een tip om het boek "Burn-out het begin van verandering" van Mieke Lannoey te downloaden, deze is overigens gratis te downloaden via bol.com.
Ik ben het gaan lezen en de overeenkomsten met de auteur en de herkenning waren zo groot dat ik besloot haar een mailtje te sturen.Ik kreeg een enthousiast mailtje terug met daarin nog meer overeenkomsten. Ik vertelde haar o.a. dat ik deze zomer wilde leren golfsurfen, iets wat zij zich ook heeft eigengemaakt tijdens haar burn-out. Ik kreeg via haar een email adres en telefoonnummer van een surfleraar op Fuerteventura, want daar had ze tijdelijk gewoond en hem leren kennen. Op Fuerteventura! From all places! Ik heb hem een mailtje gestuurd en ook van hem kreeg ik een heel mooi mailtje terug.Dit zijn de lichtpuntjes waar ik me momenteel aan vastklamp. Als ik me dan rot voel, dan probeer ik mezelf voor te stellen, hoe ik op een surfplank relaxed over de golfen surf. Verder dan dit ben ik nog niet. Ik kan me nog geen voorstelling maken over hoe het straks verder gaat me de school in september en gelukkig heb ik daar nog even de tijd voor. Ik wil er ook nog niet over nadenken, want dat maakt de stress alleen maar groter. Dus voorlopig houd ik het bij surflessen. Zoals ik al in een eerdere post schreef:
"You can’t stop the waves, but you can learn how to surf– Joseph Goldstein
Mocht je geïnteresseerd zijn in het verloop van mijn burn-out lees dan ook mijn vorige posts.