De lente dient zich aan. Zo vroeg dit jaar dat ik er toch een beetje van loop te stressen, want de tuin heeft eigenlijk nog wat onderhoud nodig voordat alles gaat uitlopen. Ook mijn opruimwoede weet van geen ophouden. De controlefreak in mij is behoorlijk aanwezig en bij vlagen zelfs extreem opdringerig.

Februari was geen gemakkelijke maand. Veel herinneringen kwamen voorbij. Vooral de herinneringen aan mijn vader die op 11 februari vorig jaar in het ziekenhuis belandde, zijn haarscherp.Ook nam ik deze maand afscheid van mijn therapeut, waar ik toch al bijna twee jaar naar toe ging. Aan de ene kant een goed gevoel dat ik weer iets kan afsluiten, maar aan de andere kant ook spannend en onwennig.

Door alle emoties en drukte van de afgelopen maand sliep ik meteen slechter, had ik emotionele dagen en was ik regelmatig weer bekaf. Maar er waren ook hele goede dagen, dagen waarin ik vol energie, mijn creativiteit onuitputtelijk voelde stromen en ik me een aantal momenten echt weer even gelukkig voelde.

Mijn tussenbeoordeling op school is goed verlopen, alles gehaald, dus ik kan vol goede moed aan het tweede half jaar beginnen. De opdrachten zijn al binnen dus we kunnen er weer flink tegenaan. Het fotograferen is heerlijk. En het begint steeds meer op zijn plek te vallen. De grootste valkuil is dat ik er 24/7 mee bezig ben. En dat is de laatste tijd de grootste struggle.

Dan wil ik weer te veel en te snel en zo kwam het dat ik gistermiddag met een zware migraine tot stilstand werd gedwongen. Ik kon alleen nog liggen, iets waar mijn lichaam al een paar dagen om vroeg, maar wat ik toch een beetje wegwuifde, zo van, daar heb ik helemaal geen tijd voor. Precies! Mijn oude patroon! Het had me gewoon weer overgenomen. Sneaky, onopvallend had het me weer compleet opgeslokt. Ik had het niet eens door. En toen ik het door had, was het al te laat. Laveloos, huilend op de bank. Niet in staat om nog maar iets te doen. Zo ga ik steeds twee stappen vooruit en eentje terug. Gelukkig gaat het nu wel weer. Zit nu met kopjes thee op de bank. Even terug naar stil en zijn. Voel me dan stiekem wel een nutteloze oude vrouw …