Als je bijna 47 bent, denk je dat je voorbereid bent op het verlies van één of beide ouders. Ik dacht dat ook, maar niets is minder waar. Toen mijn vader vorige week zondag werd opgenomen op de intensive care en hij door de ernst van zijn ziekte in slaap werd gebracht zodat ze hem kunstmatig konden beademen, was ik alles behalve voorbereid.Ik was zelfs niet voorbereid op het feit dat hij, als hij het al zou overleven, er een stuk slechter uit zou komen dan hij was. Je vader is je held, de rots in de branding en natuurlijk accepteer je dat niet alles meer even snel gaat naarmate hij ouder wordt en de diabetes en andere ongemakken waar hij al jaren aan lijdt, maar dat hoort er voor het gevoel een beetje bij. Maar om hem aan de beademing te zien, voorzien van tientallen slangetjes waarmee ze hem in leven proberen te houden is echt andere koek.Natuurlijk was ik ook degene die tegen anderen zei als hen zoiets overkwam, 'Ja, maar het is een mooie leeftijd, bijna 80 jaar, wat wil je' en meer van dat soort dingen. Als het jezelf overkomt is het ineens anders en maakt het niet meer uit of ze 70, 80 of 90 zijn. Het is je vader en die hoort niet op een IC-afdeling thuis, je wil niet dat ze zo eindigen en al zeker niet dat ze lijden.En het gat dat er ontstaat voor de andere ouder, in dit geval mijn moeder, kun je als dochter ook niet dichten. Het gemis van de aanwezigheid van mijn vader om haar heen is zo groot ... Het lijden van je ouders is iets wat aan je vreet, wat je voelt tot in je ziel. Het hoort erbij, wordt er gezegd ... maar dat zegt niets over het verdriet en de onmacht die je voelt. Je staat erbij en je kijkt ernaar.Ik was hier dus zeker niet op voorbereid. Mijn vader leeft nog en misschien komt hij er nog redelijk uit. Het is afwachten, elke dag kan het anders zijn. Maar zou het niet mooi zijn als ze nog een paar jaar samen konden genieten op een fijne plek, waar ze verzorgt worden, waar ze geen zorgen meer hebben, waar ze gewoon samen oud kunnen zijn zonder grote verantwoordelijkheden. Ik hoop het zo, het is ze zo gegund ...