De maand januari is voorbij gevlogen. 2019 voelt alweer normaal, alsof het nooit anders is geweest. Het fotograferen begint steeds meer ruimte in mijn hoofd in te nemen en de creativiteit is weer lekker aan het stromen, soms zelfs een beetje teveel van het goede.
Toch denk ik nog dagelijks aan mijn dansleven. Loslaten blijft moeilijk. Ook denk ik nog dagelijks aan mijn vader: op 11 februari werd hij vorig jaar opgenomen in het ziekenhuis met de griep en een longontsteking, maar kwam nooit meer thuis. Ik mis hem. Zijn positiviteit, zijn warmte en zijn belangstelling voor alles wat ik deed, zijn dingen die niet door iemand te vervangen zijn.Zijn dood blijft voor mij een moeilijk te accepteren fenomeen. Nooit meer is zo lang … Ik heb niet eerder ervaren dat dood zo echt kon zijn.
Binnenkort heb ik mijn eerste beoordeling op de Fotoacademie. Dat is nou zoiets wat ik graag nog met mijn vader had willen delen. Dingen die zo normaal zijn als ze nog leven, maar ineens van groot belang lijken te zijn als het niet meer kan.En net als ik dat met dans deed, probeer ik nu die emotie(s) in fotografie te stoppen. Ik merk dat ik nog zoekende ben, nog teveel bezig ben met techniek en hoe het zou moeten. Iets waar ik met dans nooit meer aan dacht. Als ik iets maakte kon ik gewoon mijn verstand op nul zetten en me laten leiden door mijn emoties. Techniek was automatisch geworden en hoe het eventueel zou moeten of wat anderen er van zouden vinden, hield ik me allang niet meer mee bezig.
Die kundigheid en vakbekwaamheid is een proces. Een proces waar ik weinig geduld voor heb, maar je kunt het helaas niet veranderen. Als dit is wat ik wil, heeft het tijd nodig, het heeft tijd nodig om alles wat ik in mijn hoofd heb er uiteindelijk ook zo uit te laten zien. Maar ik weet dat het kan. I did it before. En hoe meer ik fotografeer, hoe meer ik zin krijg om ook weer choreografie te maken. Creëren, niet praten, maar raken door beeld, stil of in beweging. Puur en rauw, ontroerend en zacht.
In het zachte licht creëer ik op gevoel een beeld dat ontroerd, verlangd, beschrijft, verwonderd, verdrijft,Eerlijk en open zonder poespas zolang mijn camera, mijn nieuwe ogen, weet wat ik wil zien, wil voelen, bedoel, beleef.