Het is de eerste dag van de lente, maar zo voelt het niet. Het is alsof er een donkere wolk boven Nederland en misschien moet ik zeggen boven Europa is komen te hangen. Ik heb altijd vertrouwen gehad dat het goedkomt dat mensen menselijk zijn en dat we soms iets roepen in de hitte van de strijd, waar we later op terug komen. Maar na de uitslag van gisteravond weet ik dat niet meer zo zeker.
Wat maakt dat er 14% van de Nederlanders kiest voor verdeeldheid, tegen migratie en uit de EU. En natuurlijk, als ik de website bekijk dan zie ik punten waar ik het mee eens ben, maar er zijn genoeg partijen die ook willen dat de pensioenleeftijd omlaag gaat, plannen hebben voor betere scholing en meer geld aan de zorg willen besteden. Maar als iemand tegen mij zegt: ‘Je hoeft minder lang door te werken, maar dan moet wel je Marokkaanse buurvrouw terug naar haar eigen land.’ Of ‘We gaan het huidige schoolsysteem ten goede veranderen, maar dan moeten wel de vriendjes en vriendinnetjes, met een migratieachtergrond, van jouw dochter of zoon terug naar het land van herkomst.' Dan is de keus nogal makkelijk.
Tot gisteravond had ik me ook nog nooit verdiept in de betekenis van boreale wereld. Ik had Le Penn wel eens iets horen roepen, maar dat ging het ene oor in en het andere oor weer uit. Mijn nieuwsgierigheid won het, toen ik gisteravond vol verbazing de overwinningsspeech zat te kijken en deze term weer voorbij kwam, omdat ik in mijn onderbuik voelde dat het betekende wat ik al dacht. Letterlijk betekent boreaal: noordelijk, maar in de context van de speech die gisteravond werd uitgezonden, betekent het zoiets als terug naar het Europa voor de grote migratiestromen. Mussolini gebruikte de term en Jean-Marie Le Pen, zoals ik al eerder zei, ook.
In een stuk van Kuitenbrouwer (journalist) staat ook nog het volgende: “Het is voor rechts-nationalisten een manier om het over de superioriteit van het Arische ras te hebben zonder die termen te gebruiken." (Kuitenbrouwer, 21 maart 2019) Dan krijg ik het toch een beetje warm, alles in mij komt in opstand. Ik wil op tafel gaan staan en het liefst iedereen die hiervoor heeft gestemd door elkaar schudden. Tegelijkertijd besef ik dat het geen enkele zin heeft. We leven nou eenmaal in een democratie. Iedereen heeft recht op zijn eigen voorkeur en keuzes en dat is natuurlijk hartstikke mooi, maar ondertussen houd ik mijn hart vast …
Ach, wat is nou die heilstaat. Zeg mij wat is-ie waard. Wanneer iemand die afwijkt voor gek wordt verklaard
(Uit: 'Over de Muur van Berlijn' van Klein Orkest)