Het sneeuwt buiten, het is 5 april. Alle jaargetijden zijn al aan bod gekomen vandaag terwijl het om precies te zijn pas 14:28 is. Prince is trending op Twitter.
Vandaag voelt als een zondag, zoals dat hoort te voelen op tweede paasdag. Ik lees dat deze dag helemaal geen religieuze betekenis of verhaal kent. Het is gewoon een vrije dag na paaszondag.
Over 5 dagen word ik 50, niet dat ik het erg vind om ouder te worden, maar ik krijg wel het gevoel dat ik moet opschieten. Dat zelfs als ik oud mag worden, ik nog zo weinig tijd hebt. 10 Jaar lijkt veel, maar is niks, je knippert en het is voorbij. We zitten alweer in de vierde maand van het jaar 2021, terwijl het voor me gevoel nog maar net is begonnen, of nog niet is begonnen, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Door Corona staan veel dingen stil. Dit heeft veel nadelen, maar ik zie ook voordelen. Het iets vertraagde leven bevalt me wel.
Sinds 12 maart sta ik weer officieel geregistreerd als ondernemer ‘Monique Belier Photography’. Daarmee breekt een nieuwe fase aan. Al zet ik het nu nog even op een laag pitje, zodat ik eerst mijn opleiding kan afmaken. Maar soms komen er klusjes die ik leuk vind en kan combineren. Een van de hoogtepunten van dit jaar tot nu toe, is wel dat mijn project ‘Small Town Boy’, die ik vorig jaar maakte voor mijn beoordeling, aanstaande woensdag wordt gepubliceerd in het NRC. Het voelt echt als grote kers, na 3.5 jaar hard werken. Tegelijkertijd ook een begin van iets. Alsof ik op ontdekkingsreis ga. Een nieuw avontuur. Zoals mijn leven met dans ook een groot avontuur was, en ik nu een tweede kans krijg. Een andere manier om mijn creativiteit te kunnen omzetten in beeld. Stilstaand beeld dit keer, bijna als een metafoor voor de afgelopen jaren. Stil-staand.
Terwijl de wind raast en de regen en hagel tegen mijn raam tikken, is er ook rust. Rust in mijn hoofd en lichaam. Niet altijd, maar wel vaker dan voorheen. Het is april, 2021 over 5 dagen word ik 50. Bijna 20 jaar geleden begon ik met The DanceFactory in Grootebroek, in een klein pandje aan de Zesstedenweg. Ik ging open met 60 leerlingen. Een prachtige tijd. Wat een rijkdom. Iedereen die ik heb leren kennen en alle inspiratie die ik kreeg van het werken met leerlingen op elk niveau en van alle leeftijden. Uiteindelijk groeide dat schooltje uit tot een volwaardige school, waar talent een kans kreeg om zich te ontwikkelen en waar vriendschappen voor het leven werden gesloten.
De energie die ik krijg van mijn herinneringen aan deze tijd, resoneert door in mijn werk als fotografe nu. Bijzonder hoe dat werkt. Niets is voor niets. Tenminste, dat is hoe ik erover denk. Elke keer ben ik weer verbaast over hoe alles altijd weer op zijn plek valt, ook als het moeilijk is. Misschien is het mijn optimistische aard dat ik het zo wil zien. Maar optimistisch of niet, voor mij werkt het.