In september zou ik aan het vierde jaar van de Fotoacademie beginnen, maar door een frozen shoulder (adhesieve capsulitis) heb ik dit helaas moeten uitstellen. Poeh, dat kwam wel hard aan. Mijn schouder zeurde al vanaf februari, maar ik dacht dat het wel mee zou vallen en het beetje verrekt was o.i.d. In augustus voelde ik eigenlijk al dat het niet goed was en de pijn toenam en de mobiliteit begon af te nemen. Acht jaar geleden had ik een frozen shoulder aan de rechterkant en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik in Zandvoort de weg overstak, schrok van een fietser en mijn eerste pijnscheut, die zo kenmerkend is voor deze aandoening, door mijn hele arm voelde schieten. Naar adem happend strompelde ik naar de overkant en bedacht me meteen dat ik nog zeven weken had voordat de opleiding weer zou starten. In mijn hart wist ik natuurlijk wel dat het veel te weinig tijd zou zijn.
Voor de zekerheid toch nog maar even via de huisarts naar het ziekenhuis en een echo laten maken, maar het was overduidelijk. De orthopeed zei tegen me ‘You know the drill’ Pffff en of. 1 Tot 3 jaar, niet forceren en niet over de pijngrens gaan, rust en zodra je kan voorzichtig bewegen. Ondanks dat ik het wist, kwam het toch binnen. Inmiddels een paar maanden verder en gelukkig lijkt de meest heftige pijn wat milder, al zitten er nog slechte dagen tussen. En ik heb een heel klein beetje meer mobiliteit, al heb ik mijn oksel sinds augustus niet meer heb gezien.
In mijn hoofd maak ik foto’s en de ideeën blijven stromen. Ik probeer de beelden die ik zie, op te schrijven en soms te tekenen. Tijdens wandelingen in de buurt die ik overdag maak, schiet ik af en toe wat beeld met mijn iPhone om toch een beetje in de flow te blijven. In februari is het tweede startmoment van het vierde jaar en mijn hoop is nu gevestigd op een zodanige vooruitgang dat ik dan alsnog verder kan. Waarschijnlijk niet met een 100% mobiele arm, maar als de pijn weg is en de energie terug, kom ik vast een heel eind.
Door de pauze die ik nu heb, is er wel tijd om dingen uit te zoeken en vooral veel te lezen en me te verdiepen in fotografisch werk. Op deze manier leer ik mezelf ook steeds beter kennen en wat ik nu eigenlijk zelf wil als fotograaf en wat vooral niet. Het zal ongetwijfeld weer ergens goed voor zijn. Dat zie je meestal pas achteraf. Maar mijn ongeduldige aard is het er natuurlijk niet helemaal mee eens en elke ochtend als ik wakker word, hoop ik dat het door een wonder ineens over is en dat ik me comfortabel kan uitrekken. Ik kan je zeggen, dat is geen goed idee! Dat uitrekken met zo’n schouder. Je bent wel meteen wakker, dat dan weer wel.
