Het is alweer een tijdje terug sinds ik mijn laatste blogpost schreef. Maar nu heb ik weer wat tijd en vooral de rust gevonden om te schrijven.
Het laatste halfjaar was natuurlijk een bizarre, bijna surrealistisch tijd. Toch went alles, gek is dat hoe normaal het wordt om niet iedereen meteen in je armen te nemen en hoe je je na een tijdje oefenen, slalommend met karretje door de supermarkt beweegt.
Gelukkig ben ik om te kunnen fotograferen minder afhankelijk van de plek en mensen, dan ik zou zijn geweest als ik de school nog had gehad. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet in die situatie zit.
De lessen aan de Fotoacademie gingen dan ook gewoon door, al was het digitaal. Ik was blij dat ik in ieder geval verder kon. Eind september is de beoordeling van het tweede jaar en ook al hebben we iets meer tijd het is toch altijd weer een kluif om alles op tijd af te krijgen. Maar als ik het haal, dan begin ik in oktober aan het derde jaar!
Het fotograferen geeft me houvast, een focus, waardoor ik in staat ben om om te gaan met mijn angststoornis die ik heb overgehouden aan een burn-out die ik enkele jaren geleden kreeg.
Voor het fotograferen moet ik soms dingen doen die ik anders uit de weg zou gaan, waardoor ik me nog meer zou isoleren. Ik word er ook keer op keer blij van. Of ik nou mensen of de natuur fotografeer. Het steeds weer op zoek naar verhalen, klein of groot die de moeite zijn om verteld te worden. Of maatschappelijke thema’s die ik belangrijk vind, waar ik nu mijn ideeën op kan loslaten.
Een paar weken terug dacht ik dat het weer helemaal mis ging. Ik had weer elke dag te maken met paniekaanvallen, soms ging het de hele dag door. Ik sliep daardoor niet meer goed en dacht echt dat ik gek zou worden. De kleinste dingetjes brachten me van de rel. Wat een hel! Maar door rust, mediatie en het gewoon maar uitzitten, gaat het nu weer wat beter, heb zelfs van de week weer een stukje over de Drechterlandse weg gereden. Maar man wat is dat irritant zeg, het gevoel dat je elk moment jezelf kunt verliezen is echt heel beangstigend.
Nu het weer wat beter gaat en de storm weer een beetje is gaan liggen, kan ik me gelukkig weer druk maken om de normale dingen. Zeuren over het te warme weer, mensen die geen afstand houden en het luidruchtige getuinier van buren om ons heen :-) Je moet toch wat te zeuren hebben.