Laura (1969) was danseres voor verschillende Cruise Lines in Europa, tot ze op 27-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd met een Pleiomorf Adenoom, (een speekselkliertumor) onder in haar kaak. In de opvolgende twee jaar wordt ze twee keer geopereerd en later bestraald. Na de bestraling vond ze zelf dat ze niet meer in haar functie kon blijven en werd ze Cruise Director op een kleiner schip. Tijdens de 7 maanden in haar nieuwe functie kreeg ze haar derde tumor. Ze maakte haar contract af, liet zich voor de derde keer opereren in Noorwegen en ging daarna terug naar Nederland. Ze stopte met dans.
De operaties hakte er flink in. Zowel geestelijk als lichamelijk.
“Na elke operatie wist ik dat het anders zou worden en dat ik uiterlijk zou veranderen. Maar ik had geen keuze, gewoon door en accepteren, ook al gaat dat niet echt. Het meest mis ik het kunnen dansen met gevoel. Je armen, hoofd en hals weer samen laten werken op de manier van voor de operaties. Zonder pijn en belemmering. Gewoon kunnen eten, zonder me te verslikken. Een grote hap kunnen zetten in een dikke hamburger, ook al vind ik ze niet eens echt lekker. Lekker gek kunnen doen, zonder dat ik erover na hoef te denken hoe dat eruit ziet.
Na elke operatie dacht ik ook: nu ga ik het anders doen, tijd voor mezelf nemen, maar elke keer verviel ik weer in m’n oude patroon, zelfs na drie keer op het randje te hebben gelegen. Vanaf half december van afgelopen (2020) jaar vind ik dus dat het roer drastisch om moet. En echt om me heen moet gaan kijken. Waar ben ik, wat wil ik en wie is er voor mij … Een lange leerweg.”
Laura ken ik van vroeger. Ze was een vriendinnetje uit de buurt en op ballet. Ze was twee jaar ouder dan ik. We dansten lange tijd bij dezelfde balletschool in het dorp en toen ze naar de academie mocht, keek ik enorm tegen haar op.
Vele jaren later zag ik haar weer regelmatig in het dorp. Ze had iets met haar gezicht en ik wist dat het een vorm van kanker was.
Ik sprak haar regelmatig, maar nooit ging ik echt diep in op haar ziekte en de littekens in haar gezicht die zo duidelijk zichtbaar waren. Ik deed een beetje alsof het er niet was, zo gewoon mogelijk, net als de meeste denk ik.
Toch heb ik de afgelopen jaren vaak aan haar moeten denken. Ze werkt inmiddels als dansdocent en een tijdje waren we zelfs collega’s. Ze heeft twee prachtige kinderen. Een zoon en een dochter. Haar dochter lijkt als twee druppels water op de Laura van vroeger.
Het viel me op dat ze nooit een foto van zichzelf plaatste en ook geen profielfoto had. Ik dacht daarover na en vroeg me af of ik zelf een foto zou plaatsen als mijn gezicht niet meer zou lijken op het gezicht dat ik had, of zou kunnen hebben. Door het verlies van mijn vader en moeder realiseerde ik me ook hoe belangrijk het is om foto’s (ook recent) van je ouders te hebben. Herinneringen opgeslagen in een beeld. Van jezelf, met je kinderen en met anderen die je liefhebt zijn meer dan waardevol.
Ik wilde hier iets mee en ben naar haar toe gegaan om dit te bespreken, niet met een vooropgezet plan. Maar gewoon om te kijken of we hierin iets voor elkaar zouden kunnen betekenen. Ze was positief en wilde de uitdaging wel aangaan. Het doel werd een portretfoto te maken waar ze zichzelf in zou herkennen en waar ze blij mee zou zijn. Een portret wat uiteindelijk kon leiden tot een familiefoto van haar en haar kinderen en misschien zelfs een documentair portret.
We hebben een serie verschillende portretten gemaakt, verschillende manieren uitgeprobeerd. Open en speels zijn we aan het werk gegaan. Beide verbonden door de camera. Het was een mooie ervaring. Van de serie portretten maakte ik een selectie met de vraag of ze behalve zijzelf ook haar ouders en haar kinderen wilde vragen om een selectie te maken. Ik vroeg ze een foto te kiezen die ze het meeste aansprak en het minste.
“De foto’s hebben zeker geholpen om op een positieve manier naar mijzelf te kijken van verschillende kanten en hoeken. Zoals ik ben maar ook zoals ik me voel. Het is een mooi, maar moeilijk proces.”
Laura, haar kinderen, en haar ouders hebben van de verschillende portretten die zijn gemaakt een favoriet uitgekozen en eentje die minder aanspreekt. Het was interessant om te merken hoe mensen om haar heen tegen de foto’s aankijken en waar ze op letten. Het mooie is dat bijna iedereen andere keuzes maakt, om verschillende redenen.