Terwijl ik dacht dat ik eindelijk de goede flow te pakken had, ging het toch weer mis en moet ik nu gigantisch boeten voor teveel van mezelf te hebben gevraagd de afgelopen tijd. Dat boeten houdt in dat ik overal pijn heb, niet een klein beetje, maar een continue, aanwezige pijn, waar ik echt pijnstillers voor moet slikken om het een beetje te onderdrukken. Daarnaast ben ik doodmoe en veel verder dan op de bank en in mijn bed liggen, kom ik niet. Ik raak daar een beetje van in paniek -wat natuurlijk ook niet echt helpt- omdat we dit weekend mijn zoon z'n nieuwe huisje in Rotterdam gaan opknappen en ... de week daarna onze vakantie gepland staat.Hoe ga ik dat doen als ik zoveel pijn heb en zo ontzettend moe ben? En nog belangrijker ... Hoe voorkom ik in de toekomst dat ik zo over mijn grens ga dat ik weer een terugval krijg? Ik heb het namelijk niet zien aankomen. Ik was me ervan bewust dat ik veel deed, maar ik voelde me prima. Ik had wel al een aantal dagen last van wat neerslachtigheid. Maar daar heb ik verder niet al te veel aandacht aan besteed.Dus opnieuw word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Als je fysiek en mentaal niet in balans bent dan gaat het mis. Te weinig slaap, niet mediteren, teveel doen op een dag, en te weinig ruimte en aandacht voor mijn emoties. En BANG! Je crashed opnieuw. Heel vervelend. Voor je gevoel ben je weer terug bij af. Dat is natuurlijk niet zo, want bij eerdere terugvallen kwam ik daar meestal met een paar dagen, soms weken, weer uit en zat ik weer op mijn energielevel van voor de terugval.Toch maakt het je onzeker en vraag je je soms af of het ooit nog goedkomt. Het niks doen, of eigenlijk moet ik zeggen: niks kunnen doen, zorgt er bij mij ook altijd voor dat ik me nog meer down en schuldig ga voelen en dan moet ik oppassen dat ik niet weer in zo'n neerwaartse spiraal beland.Vallen en opstaan dus. Letterlijk! Inmiddels ben ik expert. Ik zit (lig) de dagen uit en kan niet wachten tot ik op een ochtend weer wakker word en denk: Ik voel me goed vandaag! Die dag komt er dat weet ik inmiddels zeker, maar de uitdaging is dan om niet meteen de trap af te rennen en alles wat in een week zou kunnen in één dag te proppen! Alert blijven op fysieke ongemakken en me vooral bewust blijven van mijn grensen. Want als ik ze niet bepaal, dan is het voor een ander onmogelijk om er niet overheen te stappen.