De zomer doet me goed, ik heb de meeste dagen best veel energie met maar af en toe een offday. De tuin is bijna klaar en is weer een genot om in te zitten. Af en toe sla ik door, doe ik teveel en word ik meteen weer teruggefloten, maar de meeste dagen voel ik me, ondanks alles, best goed.Mijn mams is afgelopen woensdag verhuisd naar een nieuwe kamer en dat had iets meer voeten in aarde dan ik dacht, maar ook dat is bijna klaar. Joëll heeft een kamer in Rotterdam, waar hij per september gaat studeren aan de Erasmus Universiteit en krijgt rond 26 juli de sleutel, dus ... nog een verhuizing in petto :-)Rond 10 augustus gaan we, Merik en ik, een korte backpack trip maken met de trein. Met als eindpunt Cadiz in zuid Spanje. We gaan dwars door Frankrijk. Een van de stops is La Courtine. Dit plaatsje ligt midden in Frankrijk en is misschien ook wel de aanleiding voor deze trip.Mijn vader was niet zo een reiziger, nooit geweest. Hij hield van Enkhuizen en dat was het dan ook wel. De enige plaats waarvan zijn ogen begonnen te glinsteren als hij erover sprak was La Courtine. La Courtine werd tussen 1959 en 1964 een viertal maanden per jaar 'bezet' door tienduizenden Nederlandse militairen. Waaronder ook mijn vader. Hij had niets met zijn diensttijd, maar zijn periode in Frankrijk was een mooie ervaring en daar vertelde hij altijd vol trots over.Later, na zijn diensttijd is hij nog eens teruggegaan vanuit Amsterdam met de trein. Hij vertelde me dat deze plek, op Enkhuizen na, de enige plek was, waar hij het gevoel had dat hij thuis was. Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar deze plek, maar nooit eerder kwam het ervan om het te bezoeken. Toen hij overleed was dat een van de eerste dingen waar ik aan dacht. En nu ga ik erheen, in de voetsporen van mijn vader.We hebben de route een klein beetje bedacht, maar de rest laten we aan het toeval over. We gaan in ieder geval eerst van Amsterdam naar Parijs, dan verder naar La Courtine. Van La Courtine naar Biarritz (zuidwestkust van Frankrijk) Vanaf Biarritz de grens over naar San Sebastian in het noordwesten van Spanje. Vanuit daar naar Madrid, van Madrid naar Sevilla en van Sevilla naar Cadiz, ons eindpunt. De hele trip reizen we met de trein en bus en terug met het vliegtuig.Heerlijk, ik kijk er echt naar uit. Ik houd van reizen en zeker van het onderweg zijn. Van de ene naar de andere plek. Weemoed omdat je gaat, maar opgewonden vanwege het volgende avontuur. Ik houd van onbekende plekken, nieuwe gezichten en andere culturen. Daar word ik echt blij van. Alleen er al aan denken, maakt dat mijn hart een sprongetje maakt.Ik moet nog even geduld hebben, want eerst gaat mijn kind nog verhuizen. Dat is ook best nog wel even een dingetje. Poeh, al denk ik soms dat het tijd wordt dat hij op zichzelf gaat wonen. Ik zal hem heel erg gaan missen. Hij is toch behalve mijn zoon, ook wel echt mijn maatje. Zoals ik al eerder zei: '2018 is het jaar van afscheid nemen.' Maar ook van mooie nieuwe horizonnen, ontmoetingen en veranderingen. Elke dag voel ik me een stukje lichter worden en heb ik weer zin in wat de toekomst me gaat brengen.Nieuwsgierig naar onze trip ..? Het verslag en de foto's plaats ik natuurlijk ook op mijn blog.

BewarenBewarenBewarenBewaren