Angst, die alles verlammende angst, die je als een beest opvreet van binnenuit. Drukkend op je borst, zwaar en zwart. Ik sprak een vriend een paar weken geleden. Hij vertelde mij over zijn angst en ik was opgelucht dat ik het niet zo erg had als hij ... Maar toen ik een paar weken geleden thuis kwam na een lange dag en doodmoe op de bank ging liggen en een paar uur later in het ziekenhuis op de eerste hulp belandde, begreep ik ineens wat hij bedoelde.Tijdens het eten voelde ik me al licht misselijk en na het eten kreeg ik last van hartkloppingen, deze heb ik vaker dus ik trok me er niet al te veel van aan. Tot mijn hart steeds harder en sneller te kloppen. Ik kreeg moeite met ademhalen en mijn lichaam, vooral mijn linkerarm en kaak, begonnen te tintelen. Ik kon alleen maar zitten en voor me uit staren. De misselijkheid kwam in golven en toen mijn vriend besloot de huisartsenpost te bellen omdat ik zei, dat ik niet zeker wist of dit wel een paniekaanval was, vroeg ik hem 112 te bellen. Ik dacht echt dat het mis zou gaan.
Een klein kwartier leek een uur. Ik kon alleen maar denken: waar blijven ze! Mijn vriend liep naar buiten om het ambulancepersoneel op te vangen. Het moment dat ik alleen werd gelaten, kreeg ik het gevoel dat ik dood ging, gek zou worden of minimaal zou flauwvallen. Eenmaal binnen voerden het ambulance personeel snel wat testen uit en probeerden ze me gerust te stellen, wat overigens weinig effect had ... Een hartslag van boven de 100 in rust en een dipje in het hartritme deed ze besluiten me toch mee te nemen. Ik kreeg een spuitje onder mijn tong en dat leek iets te helpen. Van de rit met de ambulance naar het ziekenhuis heb ik weinig meegekregen. Ik was alleen maar bezig met overleven.
"I feel like I am waithing for something that isn't going to happen
In het ziekenhuis werd ik aan een monitor gelegd die mijn hartslag en bloeddruk in de gaten hield. Ook werd er bloed afgenomen om te kijken of ik een hartinfarct doormaakte. De uitslag zou ik na een uur krijgen. Ik voelde me zo slecht dat ik niet dacht dat ik het ziekenhuis kon verlaten. Ik heb geloof ik twee keer op de bel gedrukt omdat ik dacht flauw te vallen of dood zou gaan in bed. Ik bleef maar trillen en was niet in staat het gesprek dat de arts met me voerde goed te volgen. Ze gaven me een pil om wat rustiger te worden terwijl ik wachtte op de uitslag.
De uitslag van mijn bloed was goed en er was geen reden om me langer in het ziekenhuis te houden, ik mocht naar huis, maar ik voelde me niet in staat om naar huis te gaan. De gedachte aan een autorit maakte dat mijn hartslag weer omhoog ging. Om me beter te kunnen ontspannen kreeg ik wat extra medicatie en we besloten uiteindelijk een taxi te nemen, zodat ik achterin met mijn vriend kon zitten. De medicatie begon gelukkig iets te werken en ik voelde me iets rustiger, maar compleet uitgeput. Alsof ik een marathon had gelopen. Uiteindelijk ben ik slaap gevallen, maar toen ik de volgende dag wakker werd, was het angstige gevoel meteen weer nadrukkelijk aanwezig.
Het heeft zeker een week geduurd voordat de angst minder werd. Ik voel het nu nog wel, maar gelukkig niet meer de hele dag. In het begin werd ik er echt moedeloos van. Hoe kun je in godsnaam functioneren met angst ... onmogelijk. Het gaat nu wel, ik doe weer dingen, maar ik merk dat ik wel snel getriggerd ben. Dat kan door van alles zijn. Van iets naars op t.v tot een telefoon die afgaat. En dan BAM! Maar ook dit zal voorbij gaan. Ik heb vertrouwen. Alles is tijdelijk.