Een aantal weken terug alweer, werd ik bevorderd naar het tweede jaar Fotoacademie. Heerlijk! Ik heb het gevoel dat ik echt op mijn plek zit en ik kijk ernaar uit om in september weer te beginnen. Het is ruim twee jaar geleden dat ik crashte. Het heeft veel langer geduurd dan ik dacht, maar aan de andere kant is er ook waanzinnig veel gebeurd.
Ik heb het hebben van een burn-out en het herstellen daarvan, zwaar onderschat. Nooit eerder heb ik zo hard moeten knokken als de afgelopen twee jaar. Toch ben ik blij dat het is gebeurd, want ik weet niet of ik anders een nieuwe weg in was geslagen. Want ondanks ik het nog steeds heerlijk vind om les te geven, had ik ook al een tijdje het gevoel dat ik op een dood spoor zat. Dat ik wel zo’n beetje alles wat er uit The DanceFactory te halen viel, eruit had gehaald. Maar stoppen doe je ook niet zomaar. Iets wat je vanaf de grond af hebt opgebouwd, geef je niet zomaar op. Zeker niet na zo een lange tijd.
Fotograferen geeft me weer energie en mijn creativiteit stroomt weer volop. Het is heerlijk om weer nieuwe dingen te ontdekken en te leren. Ik geniet er echt van. Het geeft me de mogelijkheid om weer verhalen te vertellen, wederom in beeld, maar dan op een andere manier. Het is nog wel zoeken naar hoe ik iets in beeld breng en vooral naar het vinden van mijn eigen taal.
Nu het vakantie is en ik weer rust heb, overvalt me toch weer vaker het gevoel wat ik inmiddels zo goed ken: onrust, het niet kunnen ontspannen, overal tegenop zien. Het gevoel dat ik voor mijn burn-out altijd had als ik niet bezig was. Ik weet nu dat ik het moet aangaan, er doorheen moet en het vooral niet moet negeren, maar jeetje wat kost dat veel energie zeg. Ik zou het liefste vluchten. En dat is precies de modus waar ik dan weer in sta: de fight or flight modus.
Mokkend leg ik mezelf dan maar weer op mijn matje in of andere yin yoga pose in de hoop dat ik ontspan. Want als ik me zo voel dan word ik ook nog eens een soort van puberaal opstandig. Denk ik dat toch niets helpt, het leven een grote puinhoop is en ik nooit meer uit deze gemoedstoestand geraak. Inmiddels weet ik natuurlijk wel beter, maar op die momenten ben ik gewoon weer even kinderachtig dertien.