Gewoon online kun je bij de KvK tegenwoordig je bedrijf stopzetten. Klik én ... Poef...! Alsof het nooit heeft bestaan. That's where it hits me! Het is nu echt. 17 Jaar, passie, bloed, zweet en tranen, met een druk op de knop, verdwenen!Het pand is inmiddels verhuurd en er staan nog enkele spullen in de tijdelijke opslag. Toen ik er drie weken terug rondliep en nog een laatste keer op mijn vloer een 'coupe, pas de bourree, glissade, assemble' sprong, had ik er ook vrede mee. Maar van de week bekroop me toch weer even het gevoel van: onrust, weemoed, zoiets dergelijks. Geen spijt dat niet. Maar alsof je kind de deur uitgaat, zeg maar, tenminste zo stel ik me dat dan voor. Een relatiebreuk waarvan je weet dat het goed is, maar het doet toch even pijn.De docent in mij, is er namelijk nog, net als de danser dat gaat niet weg met het verkopen van spiegels en een balletvloer.

Ik heb er eigenlijk nog helemaal niet echt over kunnen schrijven. Dit komt, omdat ik wat dans voor mij betekent, niet echt onder woorden kan brengen. Dans is voor mij communicatie zonder woorden, een middel om te uiten wat ik niet zeggen kan. Diep van binnenuit, vanuit mijn tenen. Het weten en voelen.Het zal niet het bedrijf zijn dat ik het meest ga missen, maar de intensiteit die ik voelde als we met een groep dansers mijn verhaal vertelden. Ieder met zijn eigen interpretatie, maar wel in elkaars energie. Mezelf uiten in dans was voor mij in de loop der jaren natuurlijker geworden dan praten. Tevens ook mijn grootste valkuil. Want wat blijkt, je kunt niet alles oplossen door het eruit te dansen.Toch was dansen voor mij wel een vorm van therapie. En ik weet dat dit geldt voor een hoop dansers. Als je danst, denk je aan niets anders. Vaak vragen de passen en de emotie om zoveel aandacht dat het onmogelijk is om over andere dingen na te denken. Op die manier werkt het als meditatie en kun je tegelijkertijd je verdriet, boosheid, blijheid, angst of andere emoties tot uiting brengen. Soms ging ik doodmoe naar de les, zeker de laatste maanden dat ik werkte en kwam ik toch opgeladen terug, of voelde ik me in ieder geval wat lichter.Er zijn niet veel andere bewegingsvormen die ik zo fijn vind als dansen. Ik ben van het surfen gaan houden en yoga vind ik fijn, maar dans is toch echt anders. Ik denk dat veel dansers dit kunnen beamen. Als je eenmaal hebt gedanst, is het heel moeilijk om iets anders te vinden wat net zoveel voldoening geeft. Je traint je lichaam, het is nooit saai, het heeft je volledige aandacht nodig, waardoor je in het hier en nu bent, je kunt er zowel je emotie als je energie in kwijt en je wordt soepel en sterk. Hard to beat!

Nu ik een jaar niets heb gedaan … of bijna niets. En dat is voor mij echt heel weinig, krijg ik steeds meer het gevoel dat ik weer wil bewegen. En iets anders dan dans vind ik toch moeilijk. Ik zal best op mijn SUP board gaan staan van de zomer en lekker gaan golfsurfen en als ik het kan opbrengen dan doe ik trouw mijn yogaoefeningen. Maar toch mis ik het gevoel van wat ik krijg als ik dans: Het harde werken, perfectioneren, tot het uiterste gaan, kapot zijn en je laten gaan op de muziek ...Ik realiseer me dat het me ook veel heeft gekost en dat ik moet uitkijken dat ik niet over mijn grenzen ga. Dus mijn volgende doel is om op zoek te gaan naar een balans, zodat ik over een tijdje weer kan dansen, zonder dat het me teveel kost. Met een andere mindset en luisterend naar mijn lichaam. Mindful dansen :-)

"We dance for laughter, we dance for tears, we dance for madness, we dance for fears, we dance for hopes, we dance for screams, we are the dancers, we create the dreams.

~Albert Einstein